Het witte mutsje

Er liep een klein elfenkindje in het bos. Ze vond een wit mutsje en zette het op. Vlug liep ze er mee naar haar mama en liet het haar zien. 'Wat een leuk mutsje!' riep de mama. 'En wat staat het je lief. Houd het maar op!' Dat deed het elfenkindje.

Maar... vanaf het ogenblik, dat het elfje het mutsje droeg, kreeg ze zo'n slaap. Haar oogjes vielen toe en ze sliep een hele dag en een nacht ook nog. Toen werd ze heel eventjes wakker, rekte zich uit, begon te geeuwen en te geeuwen en viel in slaap. Zo bleef ze maar slapen.

De mama van het elfenkindje werd ongerust. Ze dacht: wat zou m'n kindje toch hebben? Ze liet de dokter van het bos komen. Die keek heel ernstig en vroeg: 'Is het elfje soms verkouden? Hoest ze ook?' Mama schudde haar hoofd en zei: 'Niets van dat al, dokter. M'n elfenkindje heeft alleen maar slaap en nog eens slaap.'

'Waarom draagt ze dat witte mutsje?' vroeg de dokter. 'Omdat het haar zo lief staat,' zei de mama, ze heeft het in het bos gevonden. De dokter keek eens heel goed naar het mutsje. 'Nu zie ik het pas goed,' lachte hij. 'Het elfenkindje heeft een slaapmutsje op haar hoofdje!' 'Iedereen die zo'n mutsje opzet, krijgt o zo'n slaap.' En wat de dokter zei, was waar. Toen hij het witte mutsje aftrok, werd het kleine elfenkindje wakker. 'Hé, hé, zei ze. Wat heb ik lang geslapen.'

De dokter heeft het slaapmutsje mee naar zijn huis genomen en diep weggeborgen in een kast. Want zo'n slaapmutsje is niets voor kleine elfenkindjes.

Het kleine elfje speelde sindsdien weer met de andere elfjes in het bos en ze sliep alleen maar als het nacht was.

  door Anique