Het toverduel (halloweenverhaal)

Het was herfst en de Veluwe baadde in alle denkbare kleuren die zo herfsteigen zijn. Eefje moest een flink eind lopen van school naar huis, zo'n 5 km door een heideachtig landschap. Maar dat was voor de geoefende jonge benen van de 10-jarige Eefje geen enkel probleem. Binnenkort was zij jarig, een nieuwe fiets was het cadeau dat haar wachtte en ze kon bijna niet wachten tot het zover was. Eefje woonde met haar moeder en haar oma in een huisje op een beetje afgelegen plek. Deze plek deed ook een beetje eng aan, in de schemer zag het er spookachtig uit. De mensen in het dorp wilden met de moeder van Eefje en haar oma niet veel te doen hebben, waarom begreep Eefje niet, de kinderen deden gelukkig niet lelijk tegen haar. Volwassenen hadden Eefje echter wel eens een heksenkind genoemd. Wanneer Eefje er met haar moeder Hermien over wilde praten zei haar moeder altijd: "och Eefje, deze omgeving is gedrenkt in de legenden, laat het maar rusten" Waarop haar oma altijd weer zei: "inderdaad, en het wordt tijd dat je Eefje de waarheid over ons verteld, ze moet het weten, Hermien, je mag niet meer zwijgen". Het antwoord van Hermien was dan steeds weer:"Och moeder, je hebt gelijk, morgen vertel ik Eefje alles", maar daar kwam het nooit van. "Hoe was het op school?", vroeg oma, "oh goed hoor", zei Eefje, "maar ik heb wel iets vreemds meegemaakt vandaag, het leek net of alle dieren bang van mij waren vandaag, en mijn vingertoppen voelden steeds zo raar aan, en het leek wel of ik veel meer wist vandaag". "Ja, mijn kindje, ik begrijp het, zodra Hermien thuis is moeten wij even met je praten". Eefje liep daarop naar boven om haar schoolspullen op te bergen. Het viel Eefje op dat het ineens stevig begon te waaien. Intussen kwam Hermien thuis, meteen zei oma tegen haar: "Het is begonnen Hermien, nu moeten we haar alles vertellen, voor het te laat is". "Goed", zuchtte Hermien, en ze riep haar dochter naar beneden. Hermien vertelde Eefje dat hun familie een familie van heksen was, op deze plek had de familie altijd al gewoond. Het waren goede heksen en in middeleeuwen hadden hun voorouders vele mensen geholpen op veel verschillende manieren. Omstreeks 1425 was er echter een boze en machtige tovenaar in de streek aangeland en die betwiste onze voorouders de macht in deze streek. Doordat de boze tovenaar de mensen in de omgeving heel slecht behandelde besloot een van onze voorouders, de heks Gwendolien, de tovenaar te verdrijven, zij daagde hem uit tot een duel. De tovenaar lachte Gwendolien uit en zei dat het een duel zou worden tot de dood, maar hij had zich zwaar vergist in de enorme toverkracht van Gwendolien. De enorme krachten van Gwendolien stootten de tovenaar uit deze wereld naar de schemerwereld, maar voor hij verdween sprak hij een vloek uit, iedere vrouw in de familie zou tot het einde der tijden door hem uitgedaagd worden zodra deze een elfjarige dochter had. Wanneer de uitdaging aangenomen werd, dan zou het een duel tot de dood worden, als de uitdaging niet werd aangenomen zou iedere man die met haar dochter trouwt binnen een jaar sterven. Nooit is er meer een heks geweest die zulke enorme krachten had als Gwendolien, en daarom durfde nooit meer iemand de uitdaging aan te nemen. "Toen ik elf werd kwam hij voor oma, maar oma dorst de uitdaging niet aan te nemen," zei Hermien, "vlak nadat jij geboren was stierf je vader, we waren nog geen jaar getrouwd." "Nu wordt jij elf jaar Eefje, het is mijn beurt." "Jij voelt nu dat de toverkracht in je ontwaakt, daarom zijn de dieren bang voor je en voelen je vingertoppen zo raar aan." Hermien wist niet wat ze haar dochter verder nog moest vertellen, welke keuze moest zij maken, Eefje nooit een gelukkig huwelijk, of een duel tot de dood met een tovenaar waar zij het nooit van zou kunnen winnen. De volgende dag zouden zij met Eefje gaan oefenen omdat zij haar gave moest leren beheersen, bovendien was zij over twee dagen jarig, dan kwam Tarnov de tovenaar zijn vloek gestand doen. Eefje lag die avond laat in bed en kon de slaap niet vatten omdat het afschuwelijk onweerde die avond. Uiteindelijk viel zij door vermoeidheid in slaap en begon te dromen. Een mooie vrouw met lange rode haren in middeleeuwse kleding sprak tot Eefje. De kracht van weleer zal in jouwen geest ontwaken ende ontbranden. De kracht van de ouden eist gerechtigheid. Slechts eendrachtig is den valsen tovenaar te vernietigen ende te verslaan. Gebruik de kracht van de 3 generaties, Eefje, en vecht meedogenloos. De ouden zullen je bij staan. Er klonk een geluid als een ontploffing, en tegelijkertijd was Eefje wakker. Had zij eigenlijk wel geslapen? In haar hand zag ze een van kralen en stof gemaakt amulet dat zo te zien erg oud was, er stond ook een tekst op, maar in een vreemde taal. Eefje ging direct naar haar moeder en oma. Oma glimlachte, "Je hebt bezoek gehad van Gwendolien, dat is een heel gunstig teken" "De finale afrekening gaat plaats vinden, ik voel het", zei oma. Oma bekeek het amulet en vertelde Hermien en Eefje dat het in de taal Kabbalah geschreven was, en waarschijnlijk zo'n 550 jaar oud. De tekst was afkomstig van Gwendolien en hield eigenlijk een voorspelling in, die zei dat de drie generaties het kwaad zouden vernietigen. "Waarom zou Gwendolien zo lang gewacht hebben?", vroeg Hermien. "Wel, ik denk dat ik het weet", zei oma, "de laatste keer dat iemand in onze familie elf werd en ook haar oma nog had, was Gwendolien, daarna is het nooit meer voorgekomen, totdat ............." "Eefje elf wordt", zei Hermien. "Eefje krijgt de kracht van Gwendolien als wij met z'n drieen Tarkov verslaan, ik heb alleen geen toverkracht genoeg over, en Eefjes krachten moeten nog ontwaken", zei oma. "Mijn krachten zijn ook niet alles, maar we moeten de ouden vertrouwen, bovendien wil ik niet dat Eefje zonder man moet leven straks, ik neem de uitdaging aan!!!", zei Hermien. De volgende dag werd er druk geoefend door de nieuwe heks Eefje, en alhoewel zij nog niet zo sterk was, bezat zij wel alle denkbare gaven. Haar gevaarlijkste gave was de "vuurstorm", door concentratie kon zij uit haar vingertoppen een vuurstorm laten ontstaan, maar op dit moment was het nog maar een paar vlammetjes die wegschoten zonder schade te doen. Ook kon Eefje door een handgebaar doorzichtige schermen en voorwerpen laten verschijnen, welke zij kon gooien of als bescherming kon gebruiken. Verder was zij echter nog een tovenaresje van niks, en dat deed haar moeder twijfelen of zij haar duel wel door moest zetten, als het mis ging liepen ze alledrie het risico om in de schemerwereld gestoten te worden, een lot erger dan de dood. Eefjes verjaardag verliep een beetje somber, de nieuwe fiets kon de spanning bij haar niet wegnemen, alledrie wisten ze wat hen wachtte. In de avond om 9.00 uur was het zover. In een snel tempo werd het in het huis ijskoud, de buitendeur vloog vanzelf op slot, en zo ook de ramen, de val was dichtgeklapt. Een ijzige wind verspreidde zich door de huiskamer en het elektrische licht ging uit. Gelukkig stonden een aantal stormlampen al klaar en Hermien stak ze vlug aan. Nu wachtten zij op wat er komen ging. De dikke eikenhouten deur van de kamer maakte een krakend geluid en tot hun afgrijzen zagen ze de vorm van handen en een gezicht de deur plooien alsof het een tentdoek was. Hij was gearriveerd, een spookachtige schim maakte zich uit de deur los en in het midden van de kamer kreeg Tarkov langzaam vaste vorm. Een grote man met lang haar en een lange baard en hele valse ogen stond voor hen. Zijn stem verried zijn kracht en hij bulderde "Ik kom de kracht van de vloek verversen, of gaat dit keer iemand mij tegen houden, hmm? Ha ha ha ha". Het lachen deed pijn aan hun oren maar Hermien vatte moed en zei met schorre stem "jij laffe schoft, ik zal je laten boeten voor al wat je aangericht hebt" De tovenaar keek verbluft naar Hermien en barstte vervolgens in lachen uit. "Jij ?, Gaat een scharminkel als jij het tegen mij opnemen?, wat niemand in geen 500 jaar heeft gedurfd ga jij doen? Dit wordt niet eens leuk, je bent zwak", zei Tarkov. Vergeleken met de tovenaar was Hermien ondanks haar 1.75 mtr. echt een dwerg. Boos riep Eefje: "wij helpen haar om jou te vernietigen, Opa!!" "OPA ?", riep Tarkov woedend, "hoe durf je kleine garnaal, jij gaat er eerst aan !!" Tegelijkertijd maakte Tarkov een tovergebaar en een rode straal schoot op Eefje af. Net op tijd kon Eefje met een gebaar een scherm voor haar laten verschijnen en zo ontsnapte zij ternauwernood aan de laffe aanval van de tovenaar. Maar meteen bleek ook de enorme kracht van de tovenaar weer, het scherm van Eefje knetterde luid en sprong met een harde knal uit elkaar, met een snelle sprong redde Eefje zich van een gewisse dood. Hermien wachtte niet af en zette de aanval op Tarkov in, met fel groene stralen trachtte zij Tarkov's kracht te doorbreken. Hermien was sterker dan oma en Eefje aanvankelijk hadden gedacht, maar alhoewel de tovenaar even zijn gezicht vertrok van pijn herstelde hij zich snel en ging in de aanval. Daar waar de stralen van Tarkov en Hermien elkaar raakten vlogen de vonken in het rond en het geknetter en geknal was zo luid dat hun oren er pijn van deden. De kracht van Tarkov leek toe te nemen terwijl Hermien uitgeput raakte en zichtbaar pijn leed. Oma en Eefje zagen dat Hermien dit ging verliezen. Eefje probeerde haar kracht, maar op de een of andere manier lukte het niet goed. Toen Tarkov aanstalten maakte om ook Eefje aan te vallen greep oma in. De oude vrouw stond op en riep: "Laat de ouden herleven en hun krachten in mij bundelen", en tegelijk leek oma te zingen in een onbekende taal. Oma begon te veranderen, haar huid werd strakker, haar gezicht jonger en haar grijze haren kregen een diep rode kleur. Fier rechtop staand viel oma aan met een ongekende kracht. De lucht zinderde van de ontstane hitte, het stonk naar zwavel en Eefje werd verblind door de felle flitsen van oma's stralen, het lawaai was oorverdovend. Hermien was ingestort en leek bewusteloos te zijn. Tarkov schreeuwde het uit en had grote moeite staan te blijven onder het geweld dat oma op hem los liet. Snel probeerde Tarkov oma aan te vallen door een wolk van messen te laten ontstaan en die met grote snelheid naar oma te laten vliegen. Eefje zag het gevaar en liet met een handgebaar een groot scherm ontstaan tussen oma en de messen, zodra de messen het scherm raakten losten zij op. Toen Tarkov en oma wederom hun krachten op elkaar los lieten viel Eefje op de grond door de enorme knallen die daarop volgden. Plotseling werd oma's aanval zwakker en toen Eefje in de richting van Tarkov keek zag zij daar Hermien staan. Meteen begreep Eefje wat er gebeurde, Tarkov deed oma denken dat hij Hermien was door zijn hypnotische kracht te gebruiken. "Oma !", riep Eefje, "het is Hermien niet, val aan !!", maar het was al te laat want de tovenaar had de tijd goed benut en had zich volledig hersteld. Oma had te weinig kracht om nu nog te kunnen winnen en Eefje zag dat oma uitgeput raakte en pijn had. Woedend smeet Eefje door een handgebaar een wolk bijlen naar de tovenaar, gevolgd door een aantal speren, maar moeiteloos weerde de tovenaar deze aanval af. "Concentreer je, gebruik de vuurstorm !!" schreeuwde oma. Eefje concentreerde zich en probeerde de vuurstorm op te wekken, maar meer dan wat rook en vlammetjes kreeg zij niet voor elkaar. Oma ging door haar knieen en werd geheel gehuld in een bol van rode kwaadaardige energie, het was gedaan met oma, haar energie verdween snel. Tarkov lachte luid en riep: "Zo, en nu maak ik het af, ik vermoord jouw oma en moeder en daarna ontneem ik jou alle macht en verander ik je in een standbeeld" Dit was Eefje te veel, "Gwendolien, geef mij je kracht", riep zij luid. "Mijn kracht is de jouwe, val aan, maar dan met z'n drieen, denk er aan, de drie generaties" zei Gwendolien tegen Eefje. Woedend bestookte Eefje de tovenaar met haar toverkracht zodat oma even op adem kon komen, Hermien kwam ook langzaam bij. "Nu met z'n drieen", schreeuwde Eefje. Met z'n drieen tegelijk bestookten zij de kwaadaardige Tarkov met hun krachten, maar Tarkov was sterk, erg sterk, alhoewel de tovenaar zichtbaar leed onder deze zware aanval ging hij nog altijd niet door de knieen. Plots kreeg Eefje een eigenaardig gevoel in haar vingertoppen, de vuurstorm begon zich op te laden en het was net of deze kracht z'n eigen weg ging, Eefje kon het niet meer stoppen, al had zij nog zo graag gewild. Eefje begreep wat er te gebeuren stond en riep tegen oma en Hermien: "Weg jullie, het gaat gebeuren, ik heb geen controle meer". Meteen sprongen oma en Hermien opzij en zochten dekking achter een zware houten kast. En toen gebeurde het, fel oranje vlammen vermengt met gifgroene stralen en blauwe energie bollen raasden op de tovenaar toe. Hier was Tarkov's kracht niet tegen bestand, het rode energiescherm van Tarkov klapte uit elkaar alsof het een ballon was en de tovenaar werd letterlijk uit elkaar geblazen. De hitte in de kamer was enorm en de gordijnen vlogen spontaan in brand. "Stoppen Eefje", riep oma, en eindelijk kreeg Eefje weer controle over haar krachten. Tarkov was verslagen, slechts een doorzichtig beeld bleef van hem over. "Ik ben verslagen", sprak hij, "nu ben ik verplicht om alles wat ik de laatste 11 jaar heb misdaan weer ongedaan te maken. Tarkov maakte een aantal gebaren en mompelde een oeroude spreuk en verdween vervolgens voorgoed. Het gevaar was voorbij, oma, Hermien en Eefje zagen er uit alsof zij op een survival tocht waren geweest. Plots ging de deur open alle drie slaakten zij een kreet van schrik en verbazing, Eefje's vader stond in de deuropening. "Natuurlijk", zei oma, "hij was niet echt dood, maar in de schemerwereld geplaatst, en nu moest Tarkov dat weer ongedaan maken". Ze waren allemaal dolblij en Eefje's vader stelde voor om allemaal eerst maar eens in bad te gaan en hele kleren aan te trekken, want ze zagen er uit als schipbreukelingen.