Sidonie is verdrietig

Sidonie, het bosuiltje, woonde in een lekker zacht nestje in een grote eik. Zij was erg lief en al haar buren hielden erg veel haar. Maar Sidonie was vaak erg verdrietig omdat ze zo alleen was. Om de tijd te verdrijven breide ze een eindeloos lange sjaal waarbij ze door het raam naar alle kleine dieren keek die in het kreupelhout speelden.

Sidonie zou het erg fijn gevonden hebben om kinderen te hebben, maar helaas! Op een regenachtige middag nodigde mevrouw konijn het uiltje en de dames eend, mus, eekhoorn en muis uit om thee te komen drinken. Dat kwam goed uit want mevrouw konijn had juist een heerlijke aardbeientaart gebakken.

Dat lieten ze zich goed smaken. Daarna vertelde mevrouw eend trots over haar nieuwe stofzuiger, een echt wonder! Mevrouw muis wijdde uit over de inrichting van haar appartement en mevrouw eekhoorn vertelde over haar laatste vakantie. Maar vooral hadden ze het over hun kinderen waar deze dames erg trots op waren... Mevrouw eend schepte op over de zwemvorderingen van haar kroost.

"De eerste dagen hebben ze geoefend met zwembandjes om, maar dat was al gauw niet meer nodig. Toen leerden ze duiken. De kleintjes zijn erg begaafd en zullen binnenkort zeker mee kunnen doen aan de Olympische Spelen. Bent u ook zo tevreden over uw kinderen, mevrouw mus?" "Mijn kinderen maken het uitstekend, dank u. Ze groot als ik, u moet ze horen fluiten en ze zingen dat het een lieve lust is.

De oudste zingt zo goed dat hij denkt dat hij wel een prijs wint op het volgende songfestival. Hij heeft de stem van z'n vader! Die kleintjes toch! Wat gaat de tijd toch snel... het lijkt me als de dag van gisteren dat ze ter wereld kwamen... en hoe gaat 't met uw kleintjes mevrouw eekhoorn?" "Erg goed! We zijn de winter zonder veel problemen doorgekomen. M'n zoons zijn nu al heel sterk en lenig, maar de rakkers denken alleen maar aan spelen.

Toch neem ik ze van de herfst mee om de notenvoorraad voor de winter aan te leggen. Ik hoop maar dat ze tegen die tijd wat meer volwassen zijn! Maar vertelt u eens over uw kinderen, mevrouw muis!" "Beste vriendinnen, het is een plezier om ze te zien. Ze zijn zo mooi en lief... echte modelkinderen! Ze geven geen enkele reden tot klagen, alleen de tweede wilde de afgelopen winter niet gaan slapen, ik moest hem iedere avond eerst een verhaaltje vertellen!

Onze kinderen zullen weldra 't huis verlaten en op hun beurt weer kleintjes krijgen. Ik vind het zo leuk om grootmoeder te worden! Hoe is 't met uw zoons, mevrouw konijn?" "Het zijn echte kampioenen op de hindernisbaan.

We hebben geluk dat we zulke sterke en intelligente kinderen hebben!" verzekerde ze. Toen merkte mevrouw konijn dat Sidonie zachtjes huilde. Alle moeders probeerden haar te troosten en hadden medelijden met haar omdat zij geen kinderen had.

"Huil maar niet," zei mevrouw konijn, "blijf vooral hopen. Ik ben er zeker van dat je op een dag ook kleintjes zult hebben!" Terwijl ze dat zei, kwam er een plannetje bij haar op! Toen de arme Sidonie weer naar huis was, legde mevrouw konijn aan haar vriendinnen uit: "Zonder dat we er bij stilstonden, hebben we onze vriendin Sidonie veel pijn gedaan omdat zij geen kinderen heeft en wij wel.

Ook heb ik al een plannetje bedacht. Ieder van ons geeft haar een van onze kinderen en mevrouw eend en mevrouw mus kunnen haar een ei aanbieden. Dan heeft Sidonie ook een gezinnetje en zal ze erg gelukkig zijn. Wat vinden jullie hiervan?" "Dat is een geweldig idee!" riep mevrouw eekhoorn. "Waarom hebben we daar niet eerder aan gedacht?" verzuchtte mevrouw muis. "Bravo, mevrouw konijn!" zei de eend. Onmiddellijk gingen de dames konijn, eekhoorn en muis naar huis om een van hun kinderen te halen, terwijl mevrouw eend en mevrouw mus het mooiste ei uit 't nest uitzochten.

Daarna zetten ze de kleintjes en de eieren in een mand waar ze een groot roze lint omheen strikten. Toen gingen ze naar Sidonie die op een tak zat te breien. "Mogen we binnenkomen?" vroegen ze. "We hebben een cadeau voor je meegebracht waar je vast erg blij mee zult zijn!" Sidonie was zo ontroerd door dit mooie gebaar van haar vriendinnen, dat ze haast geen woord uit kon brengen. "Jullie hebben me 't mooiste cadeau bezorgd dat er bestaat," zei ze met trillende stem. "Wees niet bang! Ik zal goed voor de kleintjes en de eieren zorgen!" De tijd verstreek...

Op een ochtend kwam er, tot grote vreugde van Sidonie, een klein musje en even later een klein eendje uit het ei. Later kon Sidonie vanuit de boom nauwlettend haar kroost in de gaten houden terwijl ze mooie kleertjes voor hen breide voor als 't koud werd. Eindelijk kon ze de sjaal waar ze mee bezig was opzij leggen!