Gevoelens

Dit is een verhaal over een leuk meisje dat haar hele leven alsmaar klaar stond voor anderen, geliefd was bij haar vrienden, gewaardeerd werd om haar diensten, maar geen voldoening had in wat ze deed, zich eigenlijk een beetje ongelukkig voelde. Ze was de mening toegedaan dat haar dienstbaarheid naar de buitenwereld toe er wel zou voor zorgen dat ze zich goed zou gaan voelen, dat ze voldoende liefde en aandacht zou krijgen, respect zou krijgen. Kon toch niet anders toch !

Op een zonnige dag liep ze door de velden en zag plotseling een waterput staan in het midden van het korenveld. Het meisje was verbaasd om op deze plaats een waterput te zien staan. Nieuwsgierig als ze was stapte ze dapper op de put af.

De put was afgesloten met een zwaar houten deksel en het koste haar heel wat moeite het deksel van de put op te lichten. Met een smak plofte het deksel op de grond. Voorzichtig leunde ze voorover en keek in de put. " Jeetje wat een zootje is het hier ". Het rook ook een beetje raar en er groeiden allerlei vreemde planten in de put. Brrr. de put was diep.

Plotseling zag ze helemaal beneden iets schitteren en leunde ietsjes verder over de putrand om te kunnen zien wat er daarbeneden zo schitterde. Het was een spiegel ! Maar wat raar . het was alsof de spiegel haar dwong bij hem te komen. Droomde ze nu, nee hoor, de spiegel werd alsmaar groter en groter. Plots begon de spiegel te draaien en de schittering veranderde in een verblindend wit licht. Er verschenen zelfs beelden op de spiegel. Het waren beelden van toen ze nog een kind was. Als in een film keek ze naar zichzelf, haar verleden. Hier wou ze meer van weten en zonder nadenken klom ze voorzichtig over de rand van de put. Langzaam liet ze zich aan het zware touw naar beneden glijden en realiseerde zich opeens dat ze niet gecheckt had of het touw wel lang genoeg was om tot op de bodem van de put te geraken. Ze voelde paniek in zich opkomen. Hoe verder ze afdaalde in de put hoe vochtiger en glibberiger de koord werd, ze gleed alsmaar meer en sneller naar beneden en voelde dat ze haar greep op de koord begon te verliezen. Nu begon ze echt bang te worden want het was eveneens veel donkerder geworden in de put en het leek wel of de put smaller en enger was geworden. Ze wou kost wat kost terug naar boven, maar dát lukte haar niet meer. Het touw was te nat geworden en er plakten teveel vieze glibberige planten aan het touw. Paniekerig zocht ze in de put naar een houvast, ze zocht naar iets om op te kunnen blijven staan zodat ze niet nog dieper in de put wegzakte.

Uit het niets schoof er opeens een grote steen uit de wand van de put en het meisje sprong erop. Oef, wat was ze blij even te kunnen rusten. Eek, wat was het donker, nat en eng in de put. Ze wou terug naar boven maar ja, hoe zou ze nu terug naar boven komen en hoe kwam die steen zomaar uit het niets uit de wand geschoven. Honderden vragen flitsten tegelijk door haar hoofd. Ze raakte erdoor verward. Van het ooit zo vrolijke meisje bleef niet veel meer over. Wat gebeurde er nu toch allemaal met haar. Het hele voorval had van haar een grote hoop ellende gemaakt en ze deed niets anders dan zichzelf verwijten maken dat ze beter niet zo nieuwsgierig was geweest, slimmer had moeten zijn, dat ze maar beter haar verstand had moeten gebruiken enz.enz. In een mum van tijd kon ze wel duizend redenen bedenken die haar "zijn" afbraken. Het leek wel of iedere negatieve gedachte over haarzelf haar kleiner en kleiner deed worden en de put dieper en dieper. Het enige waar ze nu naar verlangde was naar huis te kunnen gaan, ze wou de zon zien schijnen, de blauwe lucht zien, vogels zien vliegen, mensen ontmoeten, ze wou niet langer alleen in deze donkere put zitten, ja, alleen andere mensen zouden haar kunnen redden.

Ze begon te wenen en riep wanhopig op hulp. Maar haar stem kwam niet erg ver. De put deed haar stemgeluid vervagen tot slechts een paar doffe klanken. Uitgeput van het roepen zakte ze op de steen en sloot haar ogen en dwong zichzelf tot nadenken, ze moest proberen rustiger te worden, panikeren had geen enkele zin, het zou haar alleen nog maar meer verwarren. Ook al viel het haar moeilijk, ze probeerde haar ademhaling te kalmeren en te stoppen met negatief denken. Plotseling herinnerde ze zich dat toen ze had gedacht aan hulp zoeken, die steen uit de wand schoof. Misschien lag daar de sleutel voor haar ontsnapping uit de put nl. het creëren van de juiste gedachte zou een oplossing brengen. Ze was zo intens bezig met nadenken en het zich concentreren op haar gedachten dat ze niet had gevoeld dat de steen veranderd was in de zachte aarde op het korenveld en dat de put eigenlijk niet meer echt een droomput was.

Ze was als het ware verstrikt en verdwaald geraakt in haar eigen denkwereld. Ze was op een keerpunt in haar leven gekomen. Het was nodig dat zij even stilstond bij haar eigen leven, haar handelingen, haar denken en niet langer al haar aandacht liet gaan naar anderen. Het was nodig zichzelf wat aandacht te schenken.

Nog altijd zat ze ineengedoken op haar steen en wist nog steeds niet hoe ze terug naar boven kon komen. Ze schreeuwde het uit. " Heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeelp, wie komt er mij helpen. Ik zie het niet meer zitten, ik wil hier uit. "

Opeens hoorde ze uit de diepte een diepe stem weerklinken. Verstijfd van schrik drukte ze zich helemaal tegen de wand van de put. Iedere keer als de stem sprak, trilde de wand van de put. Kunnen stenen praten, vroeg het meisje zich af ? Nee toch ! Van wie is die stem en was er dan nog iemand bij haar in de put aanwezig. Beeldde ze zich het allemaal in ? De stem nodigde haar uit nog verder naar beneden af te dalen. De stem beloofde haar te zullen begeleiden en nodigde haar uit de houten trap, die zich onder haar voeten begon te vormen, naar beneden te nemen. Toen ze bijna beneden zag ze plotseling dat felle witte,verblindende licht weer opflakkeren. Het licht zorgde ervoor dat ze alles duidelijk kon zien. Ze zag nu duidelijk dat ze op een mooie antieke houten trap stond, en dat deze trap alleen naar beneden toe liep. Per trede die ze afdaalde verkleinde de put zich. Ze kon niet meer naar boven, boven haar hoofd was alles afgesloten.

Opnieuw sprak de stem tot haar : " Meisje, je hoeft helemaal niet bang te zijn, kom gerust naar beneden, daal gerust af in de donkere kerkers van je gedachten. Onthoud dat er altijd licht zal zijn als je eraan denkt, altijd hulp zal aanwezig zijn als je erop vraagt.. Blijf voor altijd jezelf, herinner je wie je in werkelijkheid bent. Je bent helemaal geen hulpeloze bange wezel, je bent helemaal niet iemand die houd van donkere gedachten. Denk licht, wees jezelf. " Oef, eindelijk stond ze op de bodem van de put en merkte ze dat de spiegel geen echte spiegel was maar een wit scherm, tja een soort televisie zou je kunnen zeggen. Op het scherm zag ze opnieuw beelden van zichzelf verschijnen. De beelden wisselden snel. De stem vertelde haar dat ze zichzelf kon bekijken en de kans kreeg haar leven even te overzien. Ze kreeg de kans om te zien hoe ze zich keer op keer ongeliefd voelde, eenzaam en verdrietig had gevoeld. Hoe ze haar hele leven lang bezig was geweest met leven te voor anderen en niet voor zichzelf. Ze zag hoe ze vergeten was zichzelf lief te hebben. Alleen haar eigenliefde zou er kunnen voor zorgen dat ze echte liefde kon uitdragen naar anderen.

Zij had altijd gedacht dat de liefde die ze aan anderen gaf, een garantie waren op wederkerige liefde van haar buitenwereld. Heel vaak bleef haar wens onvervuld. Heel vaak voelde ze zich bedrogen, misbruikt. Ze besefte nu dat alles alleen maar een smeekbede was geweest liefde en aandacht voor zichzelf. De stem deed haar beseffen dat zij belangrijk was, dat ze een prachtig persoon was, dat ze een hart van goud had, dat ze alle liefde in zich had, voldoende energie had om uit haar enge denkwereld te komen, om uit haar donkere put te komen. Ze bedankte de stem omdat ze bij hem haar leven had mogen bekijken. Ze bedankte de put omdat hij haar had uitgenodigd tot op de bodem te gaan. Ze bedankte de steen voor zijn steun toen zij daar hopeloos had zitten wachten op hulp van buitenaf. Uiteindelijke bedankte ze zichzelf omdat ze de moed had gehad haar leven te durven bekijken zonder te beoordelen, te veroordelen. De stem sprak haar opnieuw toe en zei dat de tijd gekomen was terug te gaan, de wereld in te gaan met haar vernieuwde gedachten en levensvisie. Dapper en vol goede moed en voornemens stapte het meisje de trap op en ging ze naar boven. De put was niet langer afgesloten, krakend en piepend opende hij zichzelf. Haar ogen knipperden bij het zien van de zonnestralen die in de put in schenen. Gulzig snoof ze de frisse lucht op die door de put blies. Ze voelde zich als herboren. Ze had zichzelf de kans gegeven in de put te mogen zitten maar er ook weer zelf uit te komen. Terug boven gekomen klom ze over de rand van de put en stond opnieuw tussen het wuivende koren te.

De wereld zag er plots heel anders uit. Kleuren waren veel intenser geworden, ze rook ook veel beter. Ze voelde dat ze veranderd was. Door te veranderen van gedachte was haar leefwereld ook veranderd. Ze besefte dat ze een gouden les had geleerd die ze de wijde wereld zou indragen. Het meisje hielp nog vele mensen en bleef bereid zich in te zetten voor anderen, maar vanaf haar bezoek aan de put zou zij er waakzaam over zijn dat zij in de eerste plaats zichzelf niet meer vergat. Dankzij haar bezoek aan de put had ze beseft dat ze altijd al zo druk bezig was geweest met anderen dat ze nooit tijd overhield voor zichzelf, ze had zichzelf alsmaar op de laatste plaats gezet. Regelmatig durfde ze nu "nee" te zeggen of "ja", twee woorden waar haar buitenwereld niet altijd begripvol kon voor zijn want, zo kende men haar niet, zo was men haar niet gewoon. Na verloop van tijd kreeg ze meer en meer vertrouwen in haar gedachten en wist zeker dat wanneer zij zichzelf echt liefhad zij ook die liefde kon uitdragen naar anderen, dat wanneer zij zich goed voelde in haar vel, zij dat goedgevoel kon overdragen op anderen, dat wanneer zij positief bleef denken, positieve energie kon verspreide naar haar buitenwereld. De groei van haar eigen zelfrespect laat nu het respect van de buitenwereld groeien en dat is iets dat alleen maar vreugde kan brengen !