Gevangen in haar eigen net

Een gemene vrouw, Cruella de Vil, werd op een heldere nacht wakker, van het gekef van een jong hondje. "Aha!" mompelde ze toen ze uit bed sprong. "Dat is het geluid van een mooie hondebontjas." Ze greep haar honden-vangnet, sloop naar het raam en leunde naar buiten. Beneden in de tuin rende een kleine Dalmati-ner z'n staart achterna. "Hebbes!" verkneukelde Cruella zich - en het vreselijke net viel over het hondje heen dat onmiddellijk zielig begon te huilen. De vader van het hondje, Pongo, die z'n zoon overal had gezocht, hoorde hem huilen, rende er naar toe en greep het net met z'n tanden. Hij trok, Cruella trok. Pongo trok harder. Toen - "Ooh!" gilde Cruella. Pongo had haar helemaal uit het raam getrokken. Haar lange nachtjapon bleef aan een spijker haken en ze bungelde ondersteboven heen en weer. Pongo bevrijdde het hondje uit het net en gaf hem een uitbrander. "Het spijt me," zei het hondje gedwee. "Het leek zo licht, ik dacht dat ik op moest staan." "Dat is het maanlicht," legde Pongo uit," en jij hoort in bed te liggen."
Cruella gilde nog steeds om hulp. Haar handlangers, Horace en Jasper kwamen slaperig aanstommelen. "Haal me naar beneden!" schreeuwde Cruella. Maar hoe? Horace en Jasper krabden op hun hoofd. Tenslotte besloten ze Cruella los te snijden en haar op te vangen in het hon-dennet. Zo gezegd, zo gedaan. BOING! AU! Pongo's zoon vergat zijn angst en liep de hele weg naar huis te giechelen.

Bron elke dag een verhaaltje van Disney uit 1978