De geheime bloem

Er was eens een oma die altijd nieuwe plantjes ging planten. Er waren tulpen, rozen en heel veel meer. Ze waren echt ontelbaar. Maar oma had wel een hele mooie tuin, door de planten en bloemen.
Maar de tulp was net als mensen, hij wilde altijd met mensen praten, maar dat kon niet. Altijd wilde hij met mensen omgaan.
Op een dag werd de tulp, erg ziek, de kop van de tulp hing naar beneden. Oma dacht: ik ga maar meer water geven, misschien is dat beter! Maar nee hoor, het hielp voor geen cent. Dan maar afwachten, zei oma met een diepe zucht. Toen de tulp dacht dat het maar erger werd zei hij met een luide stem: Oma, oma dit wordt erg, ik denk dat ik het niet meer overleef!!! Oma schrok, wat is dat nou voor iets raars, zei oma, terwijl haar mond nog open was. Ja, ja, ik ik kan praten. Maar vlak voordat hij nog iets zeggen kon, was de tulp overleden. Wat was oma verdrietig. O, o. Maar al vlug hadden de andere bloemen oma weer blij gemaakt. En ja, nooit meer was er een bloem die kon praten!!!