Het eiland der gevoelens

Lang heel lang geleden, was er een eiland waar alle gevoelens leefde.
Vrolijkheid, Verdriet en alle andere gevoelens, inclusief Liefde.
Op een dag werd bekend gemaakt dat het eiland met alle Gevoelens zou zinken.
Alle Gevoelens spoeden zich naar hun boten en schepen om het eiland tijdig te kunnen verlaten.
Liefde was het enige gevoel dat bleef.
Liefde wilde persé blijven tot het allerlaatste moment.
Toen het eiland bijna helemaal gezonken was, besloot Liefde om hulp te vragen.
Het Rijk gevoel kwam voorbij in een supergroot schip.
en Liefde vroeg; ''Rijk gevoel kan ik met je mee?''
En het Rijke gevoel antwoordde;
''Nee dat kan niet, mijn schip is volgeladen met goud en zilver!''
''Er geen plaats meer voor jou!''
Liefde besloot IJdelheid te vragen die ook voorbij kwam in een nog grotere en schitterende boot.
''IJdelheid neem me alstublieft mee!''
En IJdelheid zei; ''ik kan je niet meenemen Liefde, je bent al helemaal nat en misschien beschadig je dan mijn mooie schip!''
Verdriet kwam zo kort bij dat Liefde zijn hulp vroeg.
''Verdriet laat me alstublieft met je mee gaan.''
''Ohhhhh Liefde'' zei verdriet; ''ik ben zo verdrietig dat ik alleen wil zijn''.
Toen kwam Vrolijkheid voorbij, maar ze was zo vrolijk dat ze niet eens hoorde dat Liefde naar haar riep.
Plotseling was er een stem.
''Kom maar Liefde ik neem je mee''.'
Het was een van de ouderen, en Liefde voelde zich zo gezegend, dat ze vergat te vragen naar zijn naam.
Toen ze eindelijk op vaste land kwamen ging de oudere zijn eigen weg.
Liefde realiseerde zich hoeveel het te danken had aan de oudere en vroeg aan Kennis; ''wie hielp mij?''.
En Kennis antwoordde; ''het was De Tijd die je hielp''.
''De Tijd?'''; zei een verbaasde Liefde, ''waarom heeft Tijd mij geholpen?''
Kennis glimlachte met een diepe wijsheid en zei;
"Omdat de Tijd alleen de enige is die begrijpt hoe groot Liefde is.''

Liefs Luna~Rhea