Conchita

"Wat zal ik eens gaan doen", denkt Conchita bij zichzelf op een regenachtige zaterdagmiddag in de zomervakantie. Haar moeder is bezig met het ontwikkelen van een nieuwe formule voor een geneesdrankje tegen vergeetachtigheid. Haar vader is aan het werk, hij is kok in het paleis van de koning. Vandaag komen er hoge gasten en hij moet een zeven gangen diner klaarmaken voor veertig mensen. Hij is voorlopig nog niet thuis. En dan zijn er nog haar broer en zus. Natuurlijk zit Dimauro zoals altijd met zijn neus in de boeken. Icilia is luidkeels aan het

zingen in de schuur, terwijl ze bezig is met haar grote hobby. Ze is heel handig met hout en maakt de mooiste figuurtjes. In de woonkamer van hun huisje staan al heel wat prachtige exemplaren waaronder een paardje, een kasteel en sinds kort ook een elfje.

Ze overweegt om haar vriendinnetje DJ, een elfje die in het bos woont, op te zoeken. Maar dat idee gooit ze al snel in de prullenbak. Dat hele eind lopen door de regen, nee, dat is niet zo'n flitsend idee. Ze zucht. Jammer dat het zo regent, in de zomer speelt ze zo graag buiten in het bos.

Ze ligt op haar bed en laat andere ideeën langskomen: lezen, mama helpen, koekjes bakken, vlinders knutselen van dat mooie papier dat ze pas heeft gekregen van papa. Geen van de ideeën maken haar enthousiast. Ze staart in de lucht en voelt zich steeds meer ontspannen. Ik val in slaap, denkt ze bij zichzelf, terwijl ze de regen zachtjes tegen de ruiten hoort tikken. Het geluid werkt hypnotiserend, langzaam glijdt ze weg.

Ineens voelt ze een druk tegen haar neus. Wat is er aan de hand? Ze opent haar ogen kan in eerste instantie niet plaatsen wat ze ziet. Het lijkt wel of ze met haar neus tegen de muur gedrukt zit. Dan realiseert ze zich dat ze zweeft. Ze bevindt zich boven in haar kamertje tegen het plafond aan. Hoe kom ik hier terecht? Na verbazing maakt een lichte paniek zich van haar meester. Hoe komt ze naar beneden? Ze wil om haar moeder roepen maar ze krijgt geen geluid uit haar keel. Met haar handen en haar voeten zet ze zich af om zich om te draaien. Dat lukt, ze kijkt nu naar beneden. Als ze onder zich op haar bed haar eigen lichaam ziet liggen schrikt ze ontzettend. "Twee ikken?!?" Ze voelt dat ze met een plof terugvalt op haar bed, in het lichaam wat daar ligt. Even kan ze zich niet bewegen. Dan springt ze wankelend op en strompelt zo snel als ze kan haar kamer uit, op zoek naar haar moeder. "Mam, mam, waar ben je?" Ze wil gillen maar er komt een gek gepiep uit haar keel. Haar stem slaat over en het volume is terug. Ze gilt door het huis.

Haar moeder komt bezorgd aanlopen. "Meisje, wat is er dan?". "Oh, mam, er is zoiets geks gebeurd, ik lag op bed en ineens zweefde ik tegen het plafond maar ik lag ook nog op het bed, want ik zag mezelf liggen!" Ze pakt haar moeder stevig vast, haar armen rond haar middel. Haar moeder strijkt geruststellend over haar rug. "Liefje, dat wat je hebt ervaren noemen ze een uittreding". Conchita laat haar moeder los en kijkt haar vragen aan. "Een uittreding?". "Ja", zegt haar moeder nogmaals, "een uittreding." Ze pakt haar hand en neemt haar mee naar de keuken. "Ga maar lekker zitten, ik zal een kopje thee voor je zetten en uitleggen wat er gebeurd is.

Wat is Conchita blij dat ze een moeder heeft die zoveel weet. Haar moeder is een witte heks en helpt veel mensen. Van kruiden uit het bos maakt ze drankjes en zalfjes. Ze weet ook veel van het leven en de wereld van de dood. Conchita gaat zitten, ze zit vol met vragen. "Heb jij dat ook wel eens gehad, heeft iedereen dat wel eens meegemaakt, wat betekent het, waarom gebeurt het." "Ho, ho", lacht haar moeder, "een vraag tegelijk!" Ondertussen zijn ook Dimauro en Icilia op het lawaai afgekomen en kijken vragend de keuken in. "Wat is er aan de hand?" Hun moeder vertelt dat Conchita een bijzondere ervaring heeft gehad en vraagt ze om erbij te komen zitten. Even later staat er een pot dampende thee op tafel en schenkt moeder de thee in de mooie porceleinen kopjes. "Het is een bijzondere dag" legt ze uit. Ze gebruiken de kopjes namelijk alleen op feestdagen. Dimauro vraagt hoelang hij nog moet wachten, want hij wil weer verder gaan lezen in zijn nieuwe boek. Het gaat over de geschiedenis van hun land, daar is hij erg in geïnteresseerd. Als baby was zijn eerste woord niet "papa" of "mama" zoals bij de meeste kinderen maar "boek". Toen wisten zijn ouders al waar het met hem naar toe zou gaan. Icilia wipt op haar stoel heen en weer, ze raakt ook wat ongeduldig maar durft niets te zeggen. Conchita vindt het leuk dat alle aandacht om haar draait. Mama vraagt haar om te vertellen wat ze heeft meegemaakt. Terwijl ze dat doet zakt de mond van Icilia langzaam open en verschijnt er een frons in het voorhoofd van Dimauro. Hij kijkt ongelovig en vraagt Conchita of ze zeker weet dat ze niet gedroomd heeft.

Mama neemt het over van Conchita. Ze vertelt dat zo'n ervaring een "uittreding" genoemd wordt. Je geest treedt uit je lichaam, maar zit nog wel steeds vast aan je lichaam met een zilverkoord. Als dat koord breekt kun je niet meer terug in je lichaam. Dan sterf je op aarde en ga je aan je reis in de sferen beginnen. Maar dat gebeurt bij uittreden niet. Tenzij je lichaam onbeschermd is achtergelaten en er mensen zijn die je kwaad willen doen.

Ze vervolgt dat niet iedereen zomaar kan uittreden. Bij sommige mensen gebeurt het spontaan, net zoals bij Conchita. Als je erg ontspannen bent en je bevind je tussen waken en slapen dan kan dit gebeuren. Maar je kunt jezelf ook trainen om uit te treden. Ze komt terug op de bescherming. Als je bewust bezig bent met uittreding dan is het erg belangrijk dat je je lichaam beschermd achterlaat. "Hoe doe je dat dan?" vraagt Conchita zich af. Van de drie kinderen is zij degene met de meeste belangstelling voor de kennis van haar moeder. Ze wil graag alles leren en weten.

"Het beschermen gebeurt met spreuken en symbolen." antwoordt mama. "Omdat wij als witte heksen altijd werken met het Licht vraag je bescherming en begeleiding in Kracht, Licht en Liefde van de Engelen van het Licht en de Meesters van het Licht." Deze woorden heeft Conchita haar al vaak horen gebruiken. Soms, als Conchita 's nachts niet kan slapen en opstaat hoort ze haar moeder wel eens als ze bezig is met haar rituelen. Ze ziet haar dan ook gebaren maken en kaarsen en wierook aansteken.

"Hoe ver kun je je lichaam verlaten?" is de volgende vraag die in Conchita opkomt. Haar moeder vertelt dat het zilverkoord oneindig ver uitgetrokken kan worden. Er is geen plek waar je niet kan komen. Ook kun je door de tijd reizen. "Door tijd en ruimte reizen?" Dimauro z'n interesse is nu gewekt. Hij stelt zichzelf voor dat hij terug kan gaan in de tijd en alles met eigen ogen kan zien wat hij nu leest in zijn boeken. "Mam, kan ik dat ook denk je?" Zijn moeder kijkt hem aan en begrijpt onmiddellijk waar zijn interesse vandaan komt. "Wie weet jongen, wie weet."

Iedereen is nu vol aandacht. De regen klettert tegen de ramen van de keuken. Enkele takken van de grote boom die naast het huis staat zwiepen met regelmaat tegen het grote raam. Met z'n vieren zitten ze aan de ronde tafel, die in het midden van de gezellige keuken staat. Mama staat op en zet nog een ketel water op. Ze haalt vier plakken van de appelcake die ze gisteren heeft gebakken uit de koekjestrommel. "Ik zal jullie het verhaal vertellen", zegt ze, als ze weer gaat zitten, "over mijn eerste uittreding." Ze steekt een aantal kaarsjes aan op tafel en prevelt hierbij een spreuk.

Icilia zit met haar duim in haar mond. Dat doet ze altijd als ze moe is of gespannen. Conchita vindt het geen gezicht want Icilia is al bijna veertien jaar. Maar Icilia geeft er niets om en mama zegt er ook niets van. Dimauro heeft zijn boek aan de kant gelegd en wacht af. Hij zit keurig recht en rustig op zijn stoel. Hij vindt het wel spannend maar omdat hij al zestien is wil hij niet te kinderlijk enthousiast overkomen. Conchita nestelt zich behaaglijk in haar stoel en wacht vol spanning op het verhaal. Mama kan zo mooi vertellen.

Mama strijkt door haar donkerblonde haar dat opgestoken zit in een losse knot. Hier en daar komen er wat haren uit. Ze schenkt nog een kopje thee in voor iedereen en deelt de appelcake uit. Op het moment dat ze begint met haar verhaal gaan de aangestoken kaarsen flikkeren. Iedereen ziet het. "Dat is oma." zegt mama, "zij komt even langs." Oma is jaren geleden "overgegaan" zoals mama het noemt. Oma heeft mama alles geleerd wat ze weet. Ze was ook een witte heks en heeft heel veel mensen geholpen met geneeskrachtige drankjes en gesprekken over het leven en de dood. Mama heeft nog vaak contact met haar en af en toe komt ze "langs".

"Ik was ietsje ouder als Conchita", begint ze haar verhaal, "toen ik dingen ging leren van mijn moeder, jullie oma. Ik herinner me het nog goed, het was oma's verjaardag, ze werd 40. Om het te vieren hadden we taart en lekkere vruchtenbowl. De hele familie was op bezoek. Oma had me gewaarschuwd niet te veel van de bowl te drinken, want er zat bessenwijn in, en ze was nogal uitgeschoten met de fles bij het maken ervan. Maar dat proefde je helemaal niet en ik dacht, dat valt wel mee. Mijn neven en nichten waren er ook. Ze waren bijna allemaal ouder dan ik en hadden al eerder wijn gedronken. Ik niet en na een paar glazen vruchtenbowl was ik flink draaierig."

Icilia grinnikt, ze stelt zich haar moeder voor hoe ze aangeschoten op het feestje rondliep. Conchita reageert lichtelijk geschokt maar ook geamuseerd met "Mam toch!" en Dimauro's gezicht vertoont duidelijk afkeuring. Hij is altijd zo beheerst en netjes, zoiets zou hem nooit overkomen.

Mama lacht en gaat verder. "Omdat ik dacht dat een beetje frisse lucht me wel goed zou doen liep ik naar buiten. Het voelde heerlijk zo in de koele avondlucht en ik liep nog wat verder van het huisje af. Ik plofte neer bij een boom en keek naar de sterren die mooi schitterden aan de heldere hemel. De maan was bijna vol dus was het niet pikkedonker. Ik bleef naar boven kijken en voelde me lekker ontspannen en doezelde wat weg. Ineens besefte ik dat ik zweefde, ik was uit mijn lichaam en ik zweefde boven de bomen. Ik zag ook het zilverkoord wat Conchita daarnet aan jullie beschreef. Toevallig had mijn moeder mij pas daarvoor verteld over uittredingen dus was ik niet bang. Opgewonden probeerde ik richting te geven aan mijn zweven. Dat lukte, ik bewoog me, als een kind dat net kan zwemmen, door de lucht richting ons huis.

Een paar meter onder me hoorde ik iets. Ik probeerde te remmen maar dat ontaarde in een buiteling in de lucht die gestopt werd door een uitstekende tak van de grote eik. Onder me zag ik mijn neef Paldani een meisje hartstochtelijk zoenen. Samen stonden ze tegen de stam van de eik. Ik moest vreselijk lachen toen ik zag dat het meisje Iriana was, een keukenmeisje uit het paleis van de koning. Ik wist niet dat ze elkaar leuk vonden. Ik begon naar ze te roepen en te fluiten maar ze hoorden me niet. Ze gingen helemaal in elkaar op en hingen letterlijk aan elkaars lippen. Ik pakte de takken van de eik beet en liet me stukje bij beetje naar beneden zakken. Uiteindelijk hing ik tussen een paar takken vlak boven hun hoofd. Ik boog me voorover en klopte op het hoofd van mijn neef, terwijl ik heel hard "Betrapt!!!" riep. Maar ze voelden en hoorden me niet en gingen enthousiast door met zoenen. Toen bedacht ik me dat oma had gezegd dat andere mensen je niet kunnen zien als je uittreedt. En dus ook niet kunnen horen en voelen, dacht ik."

De thee op tafel was koud geworden, iedereen was vergeten ze op te drinken. Ze waren allemaal gekluisterd aan de lippen van hun moeder. Wat een verhaal!
"En toen, mam, en toen???" roept Icilia. "Ja, mam", valt Conchita haar bij, "hoe ging het verder?" Dimauro's oren waren rood geworden. Aan de ene kant vindt hij het een gênant verhaal, aan de andere kant toch ook wel spannend. Hij weet niet wat hij moet zeggen dus zegt hij maar niets. De kaarsjes op tafel flikkeren vrolijk en maken grappige schaduwen. Het wordt al een beetje donker in de keuken, dat komt door het slechte weer.

Mama lacht hartelijk om de reactie van haar kinderen. "Dat hadden jullie zeker niet gedacht hè. Ik ben ook jong geweest hoor! Laten we eerst onze thee opdrinken, dan vertel ik verder." Vlug slurpen de Cantara kinderen binnen enkele seconden hun thee op. Weer moet mama lachen. "Oké, oké, ik ga verder. Ik hing dus in die boom en ik bedacht dat het wel leuk zo zijn om mijn neef met een takje onder zijn neus te kriebelen. Ik probeerde het maar het lukte me niet om een takje van de boom af te breken. Het leek net of ik geen kracht had. Ineens herinner ik me dat mijn moeder me vertelde dat je niet alles kan doen zoals gewoon als je uitgetreden bent. Je moet door middel van je gedachtekracht energie bundelen en deze sturen. Gelukkig dat ik altijd goed oplette als ze iets uitlegde. Ik zweefde naar het huis voor een experiment.

Even later hing ik in de woonkamer vol mensen die allemaal aan het kletsen en dansen waren. De stemming zat er goed in door de vruchtenbowl van oma. Ik besloot om iedereen eens flink te laten schrikken en ik reikte naar de lepel in de vruchtenbowl. Het duurde even voordat ik me zo kon concentreren dat ik hem te pakken had maar uiteindelijk lukte het. Ik begon heel hard in de vruchtenbowl te roeren. De spetters vlogen in de rondte. Ik was al bang dat niemand het zou zien, en mijn arm werd al een beetje lam, toen mijn tante Similia naar de tafel liep. Toen ze de ronddraaiende lepel in de bowl zag dansen begon ze heel hard te gillen. Meer mensen zagen het en iedereen begon door elkaar heen te praten "Help, klopgeesten!!!" Oma kwam aanlopen en achteraf denk ik dat ze direct doorhad wat er aan de hand was. Moeders hebben namelijk een griezelig goede intuïtie. Ze liep direct de kamer uit. Ik kreeg de smaak te pakken en tilde de rokken van mijn tante Similia op. Deze begon wild om zich heen te slaan met haar roze tasje. Net toen ik een volgende streek bedacht had voelde ik dat ik met een enorme kracht werd teruggezogen naar mijn lichaam. Met een harde plof kwam ik erin neer en toen ik mijn ogen opendeed zag ik een hele boze oma voor me staan. "Op deze manier mag je geen gebruik maken van je krachten en gaven dame!" zei ze langzaam en keek me heel indringend aan. Ik kreeg een hele preek over wat je als witte heks wel en niet mag doen en ik mocht voor straf vier lange, lange weken niet buiten spelen."

"Nou, best streng was oma", zei Conchita. De kaarsen op de tafel laaiden op. Conchita lachte zenuwachtig "Maar wel terecht hoor!" voegde ze er snel aan toe. De kaarsen namen weer de gewone grootte aan. "Ja, oma had gelijk", antwoordde mama, "en niet alleen dat, het was ook erg gevaarlijk om mijn lichaam daar zo achter te laten in het bos. Er had van alles kunnen gebeuren.

"Oh mam, vertel je nog een verhaal?" Smekend kijkt Icilia haar moeder aan. "Ik vind het altijd zo leuk als je verhalen verteld!" Dimauro staat op van tafel. "Ik ga weer verder met mijn boek." Een zo'n verhaal is wel genoeg voor hem, soms kan hij zich niet voorstellen dat hij de zoon is van zijn moeder. Hij is zo anders. Zoiets zou hij nooit gedaan hebben. Mam zegt altijd dat hij op opa lijkt. Het is jammer dat hij niet meer leefde toen hij geboren werd. Dan was er tenminste iemand geweest die hetzelfde dacht als hij. Hij zucht en loopt de keuken uit.

Conchita en Icilia blijven achter bij hun moeder. "Ja, mam, alsjeblieft!!!???" Conchita valt haar grote zus bij. Mama kijkt naar de klok en schrikt. "Oh, nee, geen tijd, mevrouw Nagnag komt zo langs. Ze heeft last van winderigheid en heeft me gevraagd of ik iets voor haar heb." Conchita en Icilia proesten het uit. "Winderigheid! Wat een enorme knallen zal zij kunnen produceren!" giert Icilia. Conchita begrijpt gelijk wat ze bedoelt "Ja, als je kijkt naar de omvang van haar." Nog voordat ze haar zin kan afmaken horen ze een scherpe stem "Omvang van mijn wat?" Het is ineens doodstil in de keuken. Mama mompelt iets over kinderen en loost mevrouw Nagnag, die blijkbaar zichzelf heeft binnen gelaten via de achterdeur, de keuken uit en haar werkkamer in.

Het is nog een paar seconden stil en dan gieren Conchita en Icilia het weer uit. Ze rollen over de grond van het lachen. Dimauro komt binnen. "Wat is er nu weer aan de hand?" Conchita vertelt snikkend van het lachen wat er gebeurd is. Dimauro vertrekt geen spier "Echt kinderachtig hoor, lachen om darmgassen." Icilia proest "Darmgassen, wat een woord, darmgassen!" Dimauro zucht om zoveel onnozelheid en loopt de keuken uit. Conchita schatert het ook uit. Ze houdt haar hand voor haar mond, straks komt mama hen een standje geven omdat ze te veel lawaai maken.

Een paar minuten later kruipt Icilia steunend en kreunend vanonder de tafel vandaan. Ze is helemaal leeg gelachen. "Ik ga weer verder naar de schuur hoor zusje, ik kan niet meer" zegt ze met een schorre stem en vertrekt naar buiten. Conchita's kaken doen pijn van het lachen. Ze gaat op een van de stoelen aan de grote ronde keukentafel zitten en ondersteunt haar hoofd met haar twee handen. De kaarsen branden nog.

Conchita kijkt in de kaarsen en denkt aan haar oma. Ze kon altijd heel goed met haar oma overweg. Tot haar dood heeft oma bij hun in huis gewoond. Dat was altijd erg gezellig. Haar moeder en haar oma waren heel vaak samen bezig met rituelen en het helpen van mensen uit de buurt.

"Nènè, ben je daar nog?" fluistert Conchita. Ze noemde haar oma altijd Nènè, dat was een liefkoosnaampje. De kaars flikkert even als antwoord. Wat zou ze graag even tegen haar oma aanhangen. Oma kon ook zo mooi vertellen, net als mama. Dan ineens ziet ze oma naast haar staan. Ze ziet haar niet helemaal helder, maar een beetje vaag. Er is een mooi licht om oma heen. Ze schrikt een beetje, dit is de eerste keer dat ze oma kan zien. Ze heeft haar wel vaker gehoord en gevoeld maar nog nooit echt gezien.

Oma wenkt haar om mee te komen. Conchita volgt haar. Oma loopt dwars door de keukendeur heen. Gek om te zien. Conchita maakt de deur open en kijkt waar oma heen is gegaan. Ze ziet haar zweven door de gang, de trap op naar boven. Weer zweeft oma een deur door. Het is Conchita's slaapkamerdeur. Ze loopt haar kamer binnen en gaat afwachtend op haar bed zitten. Wat wil oma haar zeggen? Oma gebaart haar om op bed te gaan liggen. Ze gaat liggen en oma maakt allerlei symbolen boven haar lichaam. Conchita kijkt aandachtig toe. "Wat betekent dit nènè?" vraagt ze maar oma geeft aan dat ze stil moet zijn. Conchita sluit haar ogen en geeft zich over aan de situatie. Ze heeft een idee wat er zal gaan gebeuren en wacht af.

Ze opent haar ogen als ze oma's hand in de hare voelt glijden. Ze is niet verbaasd als ze ziet dat ze niet meer in haar kamertje zijn. Ze zweven samen buiten door de lucht, boven hun huis. Wat gek, het regent en het waait maar ze hebben er helemaal geen last van. Ze heeft het niet koud en ze wordt niet nat. "Waar gaan we heen Nènè?" Oma lacht alleen maar. Het valt Conchita op hoe jong oma er uit ziet. Ze lijkt veel jonger dan toen ze nog leefde. Ze is blij om samen met oma te zijn.

Ze zweven een tijdje en Conchita herkent het landschap niet meer. Ze zijn ver van huis. Zo ver is ze nog nooit geweest. Ze naderen een klein dorpje. In een piepklein huisje midden in het dorp dalen ze neer. Ze vliegen zo hand in hand dwars door de muur heen naar binnen. Conchita verbaast zich hierover. Van haar oma heeft ze het al eerder gezien maar dat zij dit zelf ook zou kunnen!

Het huisje is zo klein dat er maar één vertrek is. De ruimte doet zowel dienst als kamer, keuken en slaapkamer. Er bevindt zich een bedstede aan de ene kant van de kamer. De deurtjes ervan staan open. Een man van rond de dertig jaar zit op een stoel naast het bed en houdt de hand vast van een ongeveer even oude vrouw, die in de bedstede op het bed ligt. De man kijkt heel bezorgt. De vrouw is overduidelijk erg ziek en kreunt zachtjes. Conchita ziet de zweetpareltjes op haar voorhoofd. De man is aan het bidden. Hij bidt om hulp. Ze luistert naar zijn gebed en begrijpt dat ze geen geld hebben voor een dokter en dat zijn vrouw erg ziek is. Ze voelt een diep medeleven met de man.

Ze kijkt naar haar oma. Deze knikt Conchita toe, zo van, het komt wel goed hoor meisje. Dan vult ineens een prachtig wit Licht de ruimte. Een figuur komt uit het Licht naar voren en blijft even staan als hij Conchita en haar oma ziet. Na een korte telepathische onderlinge begroeting die Conchita ook kan begrijpen, ze weet niet hoe, beweegt de Lichtfiguur zich richting het bed.

Vanuit de handen van de Lichtpersoon stroomt er Licht naar het hart van de vrouw. Vervolgens zet hij zijn hand op haar voorhoofd. Weer ziet Conchita dat er Licht verschijnt. Eerst om haar hoofd en daarna om de rest van haar lichaam. Na de behandeling met Licht, die niet lang duurt, gaat de Lichtpersoon achter de man staan. Hij legt zijn handen op de schouders van de man en fluistert in zijn oor "Het is altijd goed om te bidden. Geef nooit de hoop op. Heb vertrouwen."

De man verschuift iets op zijn stoel en kijkt om zich heen. Het lijkt net of hij iets merkt maar toch ziet hij niets als hij de kamer rond kijkt.

Conchita is erg onder de indruk. Ze durft echter nog niets te vragen en blijft alleen maar kijken. De Lichtpersoon verlaat de kamer. Oma pakt Conchita's hand en ze komen dichterbij de vrouw in de bedstede. Het Licht is nog steeds prachtig zichtbaar om haar heen. De vrouw opent even haar ogen en kijkt haar man aan. Deze is ontroerd en begint te huilen. De vrouw zegt heel zachtjes tegen hem "Maak je geen zorgen, het komt goed." Dan sluit ze haar ogen weer en valt in een diepe slaap. De zweetpareltjes van haar voorhoofd zijn verdwenen en haar kleur is beter dan eerst. De man huilt van opluchting en dankbaarheid.

Oma en Conchita verlaten het huis en zijn heel snel weer terug bij het ouderlijk huis van Conchita. Conchita kan niet geloven wat ze heeft meegemaakt. Wat mooi en magisch was dat moment dat de vrouw behandeld werd met het Licht. Ze vraagt zich af wie de Lichtpersoon was.

Oma heeft de hele tijd niets gesproken. Ze brengt haar terug naar haar lichaam. Daar zit Conchita's moeder al te wachten. Oma lacht naar Conchita en gebaart dat ze terug kan gaan in haar lichaam. "Oh, Nènè, bedankt. Het was prachtig. Ik hou van je." Conchita sluit haar ogen en komt terug in haar lichaam. Dit keer is het niet met een schok. Ze opent haar ogen en kijkt haar moeder aan. "Mam, ik ben met oma mee geweest." "Ja, lieverd, ik weet het. Toen ik je hier op bed zag liggen voelde ik de bescherming die oma rond je lichaam had aangebracht. Wat heeft ze je laten zien?"

Conchita vertelt waar ze is geweest met oma en vraagt haar moeder of ze weet wie de Lichtpersoon is. Haar moeder legt uit dat dit een Lichtwerker is, iemand die werkt met goede krachten, een witte heks of een witte magiër. Deze persoon treedt uit zijn lichaam en reist door de ruimte om mensen te helpen. Hij hoort de gebeden van mensen en behandelt zieke maar ook bijvoorbeeld verdrietige mensen. Doordat hij alleen in de geest reist kan hij beter zien wat er aan de hand is met iemand. Hij ziet gelijk waar hij de betreffende persoon moet behandelen. De genezing kan zo in diepe stilte en rust plaatsvinden. De betreffende mensen weten niet dat ze geholpen worden. Soms voelen ze wel iets, maar weten ze niet wat het is. Vele onverwachte genezingen zijn het resultaat van het werk van een Lichtwerker.

Conchita denkt in stilte na over hetgeen haar moeder vertelt heeft. Wat magisch allemaal. Wat prachtig als je dit werk mag doen. Conchita's moeder denkt dat het niet voor niks is dat ze dit heeft meegemaakt. "Dat oma je dit heeft laten zien heeft een reden meisje. Misschien is het je toekomst wel. Wie weet, mag jij later mensen op die wijze helpen genezen."
"Denk je dat ik dat kan mam?"
"Misschien is het deze taak, misschien een andere. Maar ik weet zeker dat je bijzondere gaven hebt meisje."

Mama laat haar alleen op haar kamer. Conchita staart naar het plafond en denkt na. Wat een bijzondere dag was het vandaag. En mama zei dat dit nog maar het begin is. Aan de ene kant is ze een beetje bang, aan de andere kant opgewonden. Wie weet wat ze nog meer zal meemaken.

Einde