Een bron van tranen

De legende van de zoute bron van Salinas

Eens woonde er in een dorp in de provincie Nueva Vizcaya op het eiland van Luzon, een mooi meisje genaamd Yumina.
Yumina was heel mooi en ook erg aardig.Veel mannen wilden met haar trouwen.
Yumina's vader was een machtige hoofdman, en hij wilde een geschikte man voor zijn dochter.
Maar hoe moest je die vinden? De meeste minnaars van Yumina waren rijk en knap. Ze zeiden allemaal dat ze van haar hielden.
De hoofdman besloot om een schietwedstrijd te houden. Yumina zou dan tegen een boom staan met een bamboebuis onder haar rechter arm. Iedere man zou drie kansen krijgen om een pijl door de buis te schieten. Degene die drie pijlen door de buis zou schieten zou Yumina tot vrouw krijgen. Maar degene die haar zelf zou treffen zou ter dood gebracht worden.
Veel mannen bereidden zich voor om mee te doen aan de wedstrijd. Één van hen was een knappe jonge man genaamd Gumined.
Gumined en Yumina waren speelkameraadjes geweest toen ze kinderen waren en hij wilde met heel zijn hart Yumina tot zijn vrouw nemen.
Maar hij was geen rijke man en daarom durfde hij Yumina niet ten huwelijk te vragen.
Toen de wedstrijd werd aangekondigd zag hij zijn kans om Yumina te winnen.
Gumined oefende het schieten van zijn pijlen totdat zijn armen er zeer van deden.
"Dit is voor Yumina," zei hij tegen zichzelf, "want ik hou oprecht van haar".
Een andere jonge man genaamd Indawat maakte zich ook gereed voor de wedstrijd.
"Mijn vader is een goede vriend van Yumina's vader," zei hij tegen zijn vrienden. "Ik zal zeker winnen". Dan zullen onze landen samen worden gevoegd en zullen we nog sterker worden.
De bluffende Indawat was er zo zeker van dat hij zou winnen dat hij niet één keer zijn boog aanraakte om te oefenen.
Op de dag van de wedstrijd kwam er een grote menigte om te kijken. De minnaars vormden een lijn in het midden van een groot veld en wachten.
Tien van de oudste inwoners van het dorp zaten aan één kant van het veld. Zij waren de jury leden. Toen Yumina naar buiten kwam ging er een zucht door de menigte. Ze was zo beeldschoon. Terwijl ze liep hield ze haar hoofd omhoog. Yumina nam rustig haar positie bij een lange "mabolo" boom in, twintig passen voor de deelnemers.
Ze hield de bamboestok stevig onder haar arm. En ze wachtte.
De wedstrijd begon. De ene na de andere man stapte naar de lijn en vuurde zijn pijl af. Sommigen lukte het om in één keer een pijl door de buis te schieten, sommigen zelfs twee keer, maar géén van allen lukte het om het drie keer te doen. Gelukkig werd Yumina door geen enkele pijl geraakt.
Toen was het de beurt aan Indawat. Hij lachte vol vertrouwen, maar zijn eerste pijl raakte bijna de zijkant van het meisje. Indawat gooide zijn boog boos op de grond toen hij werd gevraagd aan de kant te gaan zitten.
Tenslotte was het Gumined's beurt. Hij keek naar Yumina en zag haar lach. De lach moedigde hem aan. Zorgvuldig hief hij zijn boog en zocht zijn doel.
De pijl zeilde door de lucht en vloog recht in de bamboebuis die Yumina onder haar arm hield.
De menigte zuchtte en wachtte in stilte. Toen Gumined's tweede pijl in de bamboebuis landde, begonnen sommige mensen zelfs te klappen. De jonge man hief voor de derde keer zijn boog terwijl hij probeerde zijn bonzende hart stil te krijgen.
Toen de derde pijl door de buis ging, kwam er een brede glimlach op Yumina's gezicht en begonnen haar ogen te stralen van vreugde.
Ze opende haar armen om Gumined te ontmoeten, die op haar afstormde.
"Door jouw glimlach kon ik rustig en zeker het doel treffen" zei hij. Yumina omhelsde hem.
"Ik wist dat het jou zou lukken," fluisterde ze.
Ze trouwden en leefden gelukkig samen.
Maar nog steeds wilde Indawat Yumina als zijn vrouw. Dus bedacht hij een plan.
Hij nodigde Gumined uit voor een jachtpartij. Indawat droeg zijn mannen op om Gumined tot in het diepste gedeelte van het bos te voeren en hem daar achter te laten.
Indawat vond Gumined in het bos. Ze waren alleen.
"Gumined, mijn vriend, " hij hief zijn boog omhoog als groet. "Laten we samen gaan jagen". Een wild zwijn is hier zojuist langs gekomen. Kijk, zijn sporen leidden naar de rotsen.
Snel, we moeten hem niet laten ontsnappen."
De nietsvermoedende Gumined volgde Indawat naar de rotsen. Toen Gumined vlakbij de rand van de rots was, sprong Indawat naar voren en duwde hem over de rand.
Gumined viel meer dan duizend voet omlaag en viel te pletter op de rotsen eronder.
Toen rolde Indawat enkele grote stenen van de steile rotswand af zodat het net leek of Gumined was gestorven omdat hij naar beneden was gegleden.
Yumina's hart was vol van verdriet. Ze begroef Gumined op het veld waar de wedstrijd was gehouden. Iedere morgen bracht ze bloemen naar zijn graf, en iedere avond stak ze een kaars voor hem aan. Ze wilde het graf van haar man niet verlaten. "Bathala", bad ze. "Verenig me met mijn geliefde. Ik kan niet zonder hem."
Op een nacht werd de hemel donker. Bliksem flitste en donder rolde over het land. Al snel kwam de regen in stromen neer, totdat een grote rivier over het veld raasde.
Toen de regen ophield, vonden dorpelingen het levenloze lichaam van Yumina dat nog steeds was vastgeklemd aan het graf van haar geliefde Gumined. Toen haar vader probeerde haar lichaam weg te halen begon de aarde te beven en opende zich. Yumina's lichaam viel in een diepe kloof. Toen sloot de aarde zich weer.
De volgende dag waren de dorpelingen verbaasd om een bron te zien op dezelfde plek als waar Yumina's lichaam was verdwenen. Ze proefden het water, maar het was zout.
Tot op deze dag is de bron van Salinas zout. De dorpelingen zeggen dat dat komt omdat Yumina nog steeds huilt om haar geliefde. En het water wordt gevormd door haar tranen.

een Filipijnse legende