De antieke kast

Een verhaal gemaakt door de leden van mijn club Faith's spooky place clubid nr 191303, maar Mystery heeft het grootste deel geschreven.
Geniet er van, en huiver!

Het was een mooie dag geweest en ze waren de hele dat in Antwerpen aan het shoppen geweest...

Anna was een jonge vrouw van 34 en een succesvolle advocate getrouwd met Wim en had geen kinderen, Sabine was een thuisblijfmoeder had een vriend en 3 kinderen, Tanja was de oudste met haar 43 jaar, maar had een goedlopende antiekzaak en was moeder van 2 kinderen en inmiddels oma van een kleindochter van 3 maanden en Barbra was een losbol van 25 dacht nog helemaal niet aan dat soort dingen en fladderde van de ene naar de andere....

Allemaal hadden ze 1 ding gemeen...ze hadden een enorme intresse in het bovennatuurlijke....

Op een dag, toeval kent geen grenzen, ontmoetten Anna, Sabine en Barbra elkaar in de antiekzaak.
Ze vielen allemaal voor hetzelfde antieke kast. Groot, donker, robuust. Anna had het geld contant bij zich, dus de kast was voor haar. Hij zou de volgende dag bij haar thuis bezorgd worden.
Het leek Sabine of Tanja (de vrouw van de antiekzaak) opgelucht was dat de kast eindelijk was verkocht.
En toen ze buiten stonden zei ze er iets over.....

"Ach, welnee", zei Anna, "hoe kom je daar nou bij"? En ze voegde er met een knipoog aan toe:"Beetje jaloers, Sabine"? Maar Barbra haakte er meteen op in:"Nee, ik zag het ook, het was een duidelijk opgeluchte blik in haar ogen...." Anna haalde haar schouders op en liep naar haar auto. Ze kon niet wachten om het aan Wim te zeggen!

De vriendinnen namen afscheid en Anna startte haar auto. Op het moment dat ze weg wilde rijden schrok ze zich kapot. Op haar spiegel stond met zwarte letters geschreven:"Ik kan niet wachten tot morgen...jij wel??"............

Haar gevoel zorgde ervoor dat ze meteen uit de auto sprong en naar de meiden gilde dat ze terug moesten komen. "Hey hallo...horen jullie mij kom snel , kom schiet nou op snel snel!!!" De tranen sprongen in haar ogen, ze was niet zo'n held. Toen Sabine en Barbra er eindelijk waren liepen de tranen al over haar gezicht... Lijkbleek keek ze haar vriendinnen aan en wees naar de spiegel in de auto. Sabine keek in de auto maar zag niets op de spiegel. "Je ziet ze een beetje vliegen he Anna" zei ze, "er is niets mis met je spiegel"
Anna keek vol ongeloof naar de spiegel en idd er was niets te zien......

Zou ze het dan toch verkeerd hebben gehad??

Peinzend reed ze naar huis. Haar gedachten bij de kast, en de woorden in achteruitkijkspiegel.

Die nacht kon ze moeilijk in slaap komen, ze zag steeds maar weer die woorden. Maar goed, de kast kwam, en ze begon met hem goed schoon te maken, alle muffe luchtjes er uit. Schoongemaakt aan de buitenkant.

En toen ze zo naar die kast stond te kijken, leek het of ze een schaduw op de achterwand zag. Een schaduw die iets in zijn hand had. Maar toen ze even met haar ogen knipperde en weer keek, was het weg.

Ze haalde haar schouders op en dacht:

"Jee nou moet je normaal gaan doen...je lijkt wel een klein kind". Ze wilde naar de keuken lopen om de doek weg te brengen toen ze ineens kippevel over haar hele lijf kreeg ....de angst sloeg om haar hart....en ze bleef stil staan om nog eens goed te luisteren.... Langzaam draaide ze zich om naar de kast.... Ze hoorde het toch duidelijk, een mannenstem die zei:"Vandaag is de dag... onze tijd is gekomen... ben je ook zo blij?" Ze begon te gillen en rende het huis uit naar........

Barbra.... Waarom Barbra, omdat die ervaring had met geesten uitdrijven.

Bij Barbra aangekomen moest ze eerst alle moed bij elkaar rapen om er over te beginnen. Bang dat ze voor gek verklaard zou worden.

Maar nee, Barbra hoorde haar aan en zei dat ze over een uurtje bij haar zou zijn. Anna dacht:"Och, een uurtje...dat red ik nog wel". Ze liep langzaam naar huis, om het uur wachten zo kort mogelijk te houden.

Maar thuis aangekomen kreeg ze opnieuw de doodschrik. Haar keuken was helemaal door elkaar gegooid, alsof iemand in blinde woede om zich heen had geslagen. Ze durfde niet verder het huis in te lopen......Wat zou ze nog meer aantreffen.

Ze draaide zich om om de keukendeur weer uit te lopen, toen ze op het glas van de deur geschreven zag staan: "Het laatste uur".....
Het was in bloed geschreven, en er stond nog wat achter, maar wat? Het was onleesbaar.
Anna gilde en rende naar buiten.

Recht in de armen van een lange erg magere man. Ze gilde nog een keer, want ze zag het hoofd van de man veranderen in een skelet, en weer terug in een normaal gezicht.

Ze knipperde met haar ogen, en zag het weer gebeuren, ze stond als aan de grond genageld...

Ineens voelde ze dat ze rustig werd...en keek de man in zijn ogen. Ze zag een traan over zijn wang gaan en toen ze nogmaals in zijn ogen keek zag ze herkenning...ze voelde zich warm worden van binnen en werd zelfs een beetje blij en voelde vlinders in haar buik..... Opeens kwam ze weer tot zichzelf en realiseerde zich dat ze zich even was verloren in zijn ogen.... "hoe kan dit nou", vroeg ze zich af en blinde paniek maakte zich meester van haar en ze draaide zich los om vervolgens de kamer door naar de voordeur de rennen.
De deurbel ging en ze trok de deur met een rotgang open....

"Tanja?? Wat doe jij hier" vroeg ze met een verwilderd hoofd

"Hoi Anna", glimlachte Tanja. "Ik was in de buurt en ik dacht: 'laat ik eens kijken hoe het met de Kast is', ben zo benieuwd waar je hem hebt neergezet en hoe ie je bevalt...." en Tanja liep gewoon door naar binnen. Anna, die daar best wel van opkeek, sloot de deur en liep haar achterna, de woonkamer in.

Daar aangekomen geloofde ze haar ogen niet........
Het wàs haar kamer niet!! De kamer had een complete metamorfose ondergaan, had nu een smetteloze, maar zwaar antieke uitstraling, met zware velours gordijnen, fakkels aan de muur en kroonluchters aan het plafond....
"Wat gebéurt hier in 's hemelsnaam????" dacht Anna, die Tanja ontspannen op de sofa zag zitten......

Ze keek om naar de kast en......

begon te vertellen... "Weet je, van deze kast gaat het verhaal dat hij ooit in een mooi kasteel heeft gestaan dat van een mooie jonge rijke baron is geweest in de 16de eeuw.... het verhaal wil dat hij een geliefde had die zijn ouders niet goedkeurden... zij hadden voor hem besloten dat hij moest trouwen met de dochter van een hele goede vriend ...van goede huize en nog maagd.

Maar zijn hart behoorde toe aan zijn Annabelle, zij was een dorpsmeisje en had dus geen status.... Ze waren innig verliefd op elkaar en toen zijn ouders daar achter kwamen verboden ze hem om haar nog langer te zien .... Het is ze nog 1 keer gelukt om elkaar stiekem te ontmoeten, en ze hebben die avond voor het eerst de liefde bedreven en elkaar beloofd dat ze elkaar weer zouden zien en samen weg te lopen om zo toch bij elkaar te zijn... Ze hebben samen gehuild om hetgeen wat er zou gaan gebeuren, ze zouden elkaar nooit meer zien en hij zou gaan trouwen met "die ander'." Anna luisterde ademloos en was intussen naast Tanja op de bank gaan zitten.
"Hoe weet jij dit allemaal?" vroeg ze aan Tanja.
"Kijk" zei Tanja, "dat is mijn werk he, ik wil zoveel mogelijk te weten komen over de antieke spullen die ik in mijn winkel heb staan..en zo ben ik erachter gekomen".
"Je hebt je kamer trouwens mooi ingericht Anna, deze keuze had ik wel bij je verwacht....klassiek en een beetje dramatisch....ik vind het erg mooi".

Anna kon haar oren niet geloven, wie was die man in de kast, ze had hem gehoord en ook gezien daar was ze nu van overtuigd maar waarom juist nu liet hij zich zien......

Wat was haar connectie met de kast. Ze had geen enkel idee. Wel wist ze dat ze deze kast moest houden wilde ze meer te weten komen. Ze vroeg Tanja of die haar wilde zeggen waar precies ze de kast gevonden had. Maar daar wilde Tanja niet op antwoorden. "Ik moet nu gaan", zei ze. "Veel plezier met je kast, en ik hoop dat je lekker zult slapen."

Anna zat als aan de grond genageld, waarom zei Tanja nu juist dat laatste zinnetje er bij.....

Ze moest en zou erachter komen wát die kast en die verschijning van die man precies te betekenen hadden... Ze belde haar werk en melde zich ziek....eigenlijk had ze een zaak liggen waar nog veel aan moest gebeuren maar dit vond ze belangrijker dit kón gewoon niet meer wachten......

Ze belde Sabine, Tanja en Barbra op om voor die avond nog wat af te spreken...Eerst belde ze Tanja... zij was immers net weg gegaan en zat nog in de auto..."Tanja, ik wil graag dat je vanavond even langs komt kan dat?? Heb je daar even de tijd voor, het duurt niet zolang en je moet er echt bij zijn". Tanja vond het geen probleem ze kon wel even komen maar moest vroeg weer naar huis omdat ze morgen een veiling wilde .....
Toen belde ze Sabine met dezelfde vraag:"Kan je komen straks het is echt belangrijk het gaat over de kast weet je nog ?? Die ik toen heb gekocht het duurt niet lang maar ik heb je echt nodig".' Sabine luisterde vol ongeloof toen ze vertelde wat er allemaal was gebeurd in de tijd dat ze de kast in haar bezit had en beloofde dat ze zo snel mogelijk zou komen, ze moest alleen even oppas regelen voor haar kinderen en dan zou ze in de auto springen.
Toen was het tijd om Barbra te bellen...."Pak nou eens op waar zit je toch weer", de telefoon ging over maar niemand pakte op ..... ze probeerde het nog eens maar weer niets en net op het moment dat ze neer wilde leggen pakte Barbra de telefoon hijgend op.... "Met Barb wat is er meis?" "Hoe weet je dat ik het was" vroeg Anna...."tja , das niet moeilijk he ten eerste ben jij altijd degene die mij belt als het eigenlijk niet uitkomt en ten tweede heb ik nummerherkenning". Anna legde het verhaal uit en ook Barbra beloofde dat ze zou komen...maar moest eerst even douchen .....

Ok nu iedereen zou komen zou Anna de kamer vast verder in orde brengen... de kaarsen kwamen uit de kast vandaan en kussens gingen de grond op ze pakte wat wierook en zorgde voor een lekker rustig muziekje totdat ze meiden er waren.....

Af en toe dacht ze wat uit haar ooghoeken te zien bewegen in de buurt van de kast en ze hoopte maar dat ze niet meer lang alleen zou zijn.....ze stond strak van de spanning en voelde dat ze het niet lang meer uit zou houden...

De bel ging en ze rende bijna naar de voordeur toe ... Ze deed voorzichtig open nog vers in het geheugen hoe ze de laatste keer zo geschrokken was toen ze naar buiten wilde rennen, Gelukkig het was Sabine maar......

"Jee Anna...had je de verwarming niet aan kunnen zetten het is hier echt zo vreselijk koud, moet je kijken ik sta nog niet eens binnen en de kippenvel staat op mn armen.." zei Sabine..... Anna had in alle drukte niet eens gemerkt dat het zo koud was in huis. "Je went er wel aan" zei Anna.."Kom ga even lekker zitten en ik pak wat te drinken voor je, we wachten nog even op de anderen en ik vertel dan wel waarom ik jullie heb uitgenodigd ok?"

Sabine ging zitten op de bank en keek eens in het rond..."Wat dacht je, ik ga m'n kamer maar eens inrichten zodat de kast er beter in past... je bent je roeping mis gelopen .... van advocaat naar binnenhuisarchitecte... dat moet je doen , het is werkelijk niet te geloven zo mooi als het is geworden en het straalt ook echt een antieke oudheid uit...bijna de inrichting van een kasteel".

Bij het horen van die woorden schoten de haren van Anna overeind in haar nek.... Idd het leek verdacht veel op een kasteel zo.

Een uur later waren alle vriendinnen binnen hadden ze wat te drinken en over en weer aan het vertellen wat ze de afgelopen tijd hadden gedaan, niemand had in de gaten dat er iets gebeurde met de Kast....

"Meiden, mag ik even?" vroeg Anna..."Ik wil jullie even uitleggen waarom ik jullie heb gebeld" en ze begon te vertellen over alles wat ze had beleefd vanaf het moment dat de kast in haar bezit was geweest...en wat ze nu van plan was en waarom.

Allemaal stemden ze ermee in dat het een goed idee was... een seance waarbij ze de Geest van de Kast op konden roepen om het een en ander te vragen.....

Gespannen en giegelend namen ze naast elkaar plaats op de kussens, hielden elkaars handen vast en Anna begon....

"Ok allemaal ogen dicht en maak je hoofd leeg.." zei ze. Iedereen zat gespannen met de ogen dicht en hielden elkaar goed vast..

Anna bedacht dat het eigenlijk belachelijk was wat ze probeerde te doen, ok, ze waren allemaal erg geïntresseerd in het bovennatuurlijke maar niemand had ooit een seance gehouden en niemand had enig idee hoe het moest....het kon wel eens vreselijk verkeerd gaan. Toch hield ze haar ogen gesloten en probeerde ze haar hoofd leeg te maken door aan de kast te denken.

Plots voelde ze zich langzaam weg glijden, voor haar gevoel steeds meer naar beneden...het voelde heerlijk en ze had het idee dat het haar goed lukte om helemaal te ontspannen en werd er rustig door. De kamer leek en haar vriendinnen leken niet meer te bestaan, was alleen....

In de kamer zaten Sabine, Tanja en Barbra nog steeds met de handen in elkaar maar nu met de ogen open...allemaal hadden ze het gehoord en nu konden ze het ook zien, de kast.... hij scheen groen licht...vaag maar het was er wel.
Toen ze naar Anna keken zagen ze dat ze met een vredige lach nog steeds met haar ogen dicht zat..."Anna?" zei Sabine "Anna!" maar niets leek ze te horen en Sabine werd er wel bang van...vragend keek ze naar de anderen. Tanja en Barbra keken elkaar vragend aan. "Jee zeg wat gebeurd er allemaal?" zei Tanja. "Nou eigenlijk wil ik het niet weten", zei Barbra met een trillende stem.

Ze voelde een koude wind door de kamer gaan en sommige kaarsen gingen uit. Sabine wist niet hoe snel ze tussen Tanja en Barbra in moest gaan zitten en liet de hand van Anna los.

Anna die nog steeds met haar ogen dicht zat en niets hoorde of zag, leek in trance en Sabine begon zachtjes te huilen... "verdorie" zei ze "dit kan toch niet de bedoeling zijn, ik bedoel, komt dit allemaal van die rotkast of zit ze een grap uit te halen want ik vind dit niet leuk hoor", "hoor je me Anna, hou daar mee op ik vind er niets aan!!"

"Houd eens op Sabine" zei Barbra.... "Kijk dan ze is helemaal van de wereld, je ziet het toch ook? En die kast dan dat groene licht??" Barbra kon maar met moeite haar stem in bedwang houden. Tanja was eigenlijk de enige die rustig bleef en Barbra en Sabine hadden het in de gaten. "Doet het je helemaal niets dan Tanja? Wat weet jij dan allemaal van de Kast. Jij weet veel meer dan je verteld hebt hé geef het maar toe" gilde Sabine... Tanja haalde uit en gaf haar een klap recht in haar gezicht. "Verman jezelf eens en hou eens op met dat hysterische gegil ik word er niet goed van" zei Tanja...."Iinderdaad ik weet veel meer van de kast dan ik heb gezegd, maar geloof me ik kan ook niets meer vertellen het is nu aan Anna en de Geest om het tot een goed einde te brengen. Niet voor niets is Zij degene geweest die de kast heeft gekocht....het moest zo zijn snappen jullie dat dan niet??"

Anna voelde zich nog steeds fantastich en zag de meest mooie dingen voor haar ogen voorbij gaan, het leek of ze vloog.... Ze zag een bos en heuvels met heide en daar in de verte stond het meest mooie en wonderbaarlijke kasteel wat ze ooit had gezien....Ze vloog lager en zag aan de rand van het bos kinderen dansen en zingen en moeders die bezig waren eten te maken en mannen die uit jagen waren geweest. Ze voelde zich zo gelukkig toen ze dat zag en voelde tranen over haar gezicht gaan. Plots stond ze ook aan de rand van het bos.....

Voorzichtig keek ze om zich heen, ze voelde zich een klein kind wat op het punt staat een snoepje te pikken uit de kast... de zenuwen gierden door haar keel. Mensen liepen langs en groetten haar, knikten met hun hoofd en zeiden: "Dag Anna al klaar met je taken?" "Taken?"dacht Anna..."Hoe weten ze hoe ik heet en hoe kunnen ze me nou zien?"

Toch waagde ze het erop en begon te lopen. Recht op de mensen af en keer op keer keken ze haar aan en groetten haar...stuk voor stuk , allemaal.

Het was de normaalste zaak van de wereld en ze vroeg zich dan ook verder niet af hoe het kon dat ze haar kenden, het verbaasde haar zelfs niet dat ze ook ineens kleren uit die tijd aan had.

Sabine zat nog steeds zachtjes te huilen en Barbra kreeg ook tranen in haar ogen... "Wát nou, we zullen het wel zien...Wát moeten ze nu oplossen en wáár wachten we in vredesnaam op begin toch met de seance het gaat niet goed!!!" snikte Sabine... "Barb, alsjeblieft doe dan iets...." Barbra keek haar verdrietig aan.. "Meis ik zou wel willen maar ik heb écht geen idee hoe ik dit moet oplossen ik kán het helemaal niet ik heb alleen maar een grote mond gehad al die tijd.... eigenlijk ben ik zo bang als een wezel". De tranen van Barb begonnen en hielden niet op en Sabine hield ineens op met huilen.. "WAT zeg je nou... je kán helemaal niets? Waarom heb je dan altijd gezegd dat je er wat vanaf wist, juist nu in een noodsituatie krabbel je terug hé...wat een rotmeid ben je ook". Boos stond ze op en wilde richting de keuken lopen toen ze omdraaide slaakte ze een gil..... Tanja en Barbra draaide zich snel om en zagen haar als verstijfd staan, hun mond viel open.....

Daar stond hij dan, groot, knap en mooi donker haar en prachtige ogen....
Nog nooit zo'n warme en gemeende uitstraling gezien en nog nooit een lach die je werkelijk deed smelten...

Geen van allen durfde nog te bewegen en allemaal keken ze vol verbazing naar de Geest van de kast.

Ondertussen bedacht Anna zich dat ze zich wel erg thuis voelde ze herkende zelfs dingen maar dat kasteel had toch haar speciale aandacht gevraagd....

"Ik moet er komen, vanavond , het moet gewoon ..." Anna liep door en hield een man aan die net terug was van het jagen ...hij had een vreselijk groot everzwijn op zijn rug gebonden en stond daardoor helemaal krom...

"Hmm" zei de man "het kasteel hé, tja volg het pad maar en je komt er vanzelf maar het is wel even lopen hoor...zeker een uur dus neem wel water mee en kijk uit voor de wilde beesten Anna.." "Bedankt hoor heel vriendelijk van u" zei Anna...Hoe weet hij nou hoe ik heet...ach , doet er niet toe ik moet naar het kasteel het moet..

De telefoon ging en Barbra en Sabine gilden het uit. Tanja daarentegen pakte de telefoon op en hield ogen op de Geest "Hallo... dit is het huis van Anna" zei ze. Een vrouw stelde zich voor als de baas van Anna, Dounja heette ze... "Wat is er aan de hand met Anna en waarom pak jij de telefoon op en niet zij, kan ik haar nu spreken het is geen stijl om even te bellen dat je ziek bent als je een hele belangrijke zaak onder je hoede hebt dus kan je haar even voor mij roepen ..." De arrogantie waarmee ze het zei, vertelde Tanja meteen dat ze met een pittige tante te maken had die je maar beter te vriend kon houden.... "Nou ehhh, Anna ligt net boven op bed en ze is echt helemaal niet in orde ik laat haar bellen zodra ze morgen weer wakker is ok? en zal haar beterschap wensen namens u, dag hoor een fijne avond" en Tanja hing op.

Het was inmiddels avond en Anna stond aan de rand van het dorp te kijken naar de weg die naar het kasteel ging... Had ze genoeg drinken bij zich en een warm kleed voor het geval het erg koud zou zijn onderweg..."Ik ben er klaar voor" zei ze tegen zich zelf en begon langzaam te lopen. Haar ogen waren al gewend aan het donker en hoewel ze normaal gesproken niet zo'n held was in het donker liep ze nu toch aardig door en was zelfs een beetje opgewonden.... "het kasteel, het kasteel....waarom is het zo belangrijk voor me" dacht ze.... Af en toe keek ze eens omhoog en zag een prachtige sterrenhemel, een heldere lucht en een frisse koele wind blies door haar haren..... Ze begon zelfs een beetje te huppelen...

Toen vanuit het niets hoorde ze een gerinkel... ze schrok en keek om zich heen....het was weer stil, hoor!!... nog een keer ... het was een harde rinkel en ze kon het niet thuisbrengen ze wist zeker dat ze het al eerder had gehoord maar wist niet meer waarvan.... niets in het dorp waar ze nu aan dacht klonk zo als deze rinkel, ze schudde het idee snel van zich af en huppelde verder over het pad naar het kasteel....

Sabine en Barbra zaten nog steeds met tranen in de ogen...."o god, als ik toch had geweten wat ik nu weet was ik nooit gekomen vanavond , dan was ik gewoon doorgereden naar huis" zei Tanja..."Wat zijn jullie een stel bange mutsen zeg... altijd een grote mond maar nu komt het erop aan en zitten ze te janken".
Barbra's ogen spoten ineens vuur...."Wat denk je wel jij arrogante vervelende oude zeur....." verder kwam ze niet. Tanja greep haar arm en kneep er hard in... "Auw!" Gilde Barbra en wilde net uithalen naar Tanja maar zag dat ze erg was geschrokken van iets ... Barbra's mond viel open.... Het groene licht uit de kast, de Geest... het was verplaatst en ging richting Anna..... Sabine stond op en rende richting de voordeur net voordat ze de deur wilde pakken om naar buiten te rennen voelde ze een hand op haar schouders die haar tegen hield. Als verstijfd bleef ze staan en draaide zich om terwijl ze snikkend naar de grond bleef kijken. "Laat me gaan ik wil weg!!!!" gilde ze maar toen ze alleen maar groen licht zag werd ze lijkbleek en zakte langs de muur door haar benen heen... apatisch keek ze vooruit.....

Anna was aangekomen bij het kasteel, het was groot en adembenemend mooi...een groot ijzeren hek stond nog omhoog bij de brug en om het hele kasteel had men een geul gegraven en er water in gedaan........"Mensen kunnen veel en wat is dit toch mooi, als ik eerder had geweten dan was ik veel eerder hier heen gekomen om te kijken."

Plots hoorde ze paarden en dook snel weg achter wat bosjes om niet gezien te worden, ja inderdaad daar kwam iemand aan.... een man alleen, nee een jongen eigenlijk, op een paard en hij keek ook voorzichtig in het rond net of hij ook niet gezien mocht worden.

Hij kwam dichterbij en Anna wist ineens dat er verderop een schuur stond , het werd al jaren niet meer gebruikt. Vroeger diende het als slachtplaats voor de gevangen dieren die de jagers van het kasteel hadden gevangen voor de baron en zijn gezin.....nu was het vervallen en stond het leeg...daar moest ze heen.

Toen ze daar eenmaal was dook ze in een hoekje en kon nog net zien dat de jongen van zijn paard af stapte en ook richting het schuurtje kwam lopen...

Een auto kwam de straat in rijden en stopte voor het huis van Anna... "Hey kijk nou" zei Barbra daar heb je Wim, die zou toch pas volgend weekend terug komen van zijn congress in Amerika wat doet hij nou al hier dan?" Vlug liepen de meiden naar de voordeur om hem open te maken en proberen uit te leggen wat er aan de hand was maar toen zagen ze Sabine en dachten ze dat het maar beter was dat Tanja de deur open zou doen en proberen om Wim zolang mogelijk buiten tegen te houden met een raar verhaal en dat Barbra ervoor zou zorgen dat Sabine in ieder geval even uit het zicht zou verdwijnen...naar boven of zo.

Zo gezegd zo gedaan Tanja deed de deur open en begon heel nieuwsgierig vragen af te vuren op Wim , waar hij was geweest en hoe het was maar Wim die al snel iets in de gaten had duwde haar aan de kant en liep meteen door naar de huiskamer in de veronderstelling Anna daar te betrappen met een andere man....Zijn mond viel open bij het zien van zijn eigen woonkamer en zijn vrouw Anna die als een zombie op een van de kussens zat met nog steeds die gelukzaligmakende glimlach om haar mond.....en hij kon de schreeuw niet onderdrukken toen hij het groene licht zag wat zich recht voor Anna bevond.

Tanja kwam achter hem aanhollen de kamer in en rende bijna tegen hem op "Ik kan het uitleggen" zei ze tegen Wim. "Nou begin maar vast dan want ik ben heel erg benieuwd wat jullie nou weer hebben uitgespookt hier... moet je kijken wat er van mijn mooie huis over is hélémaal niets....5 dagen ben ik weg en kijk nou toch eens alles is donker en er staat een vreselijke kast in de kamer en Anna ziet er uit als een zombie en dat groene licht moet je me toch eens uitleggen hoe je dat hebt gedaan..."

Tanja begon te praten met een bevende stem en Wim luisterde aandachtig naar het hele verhaal en plots zei hij "dus dat was het... ik voelde dat ik naar huis moest en had echt het idee dat ik Anna nooit meer zou zien, alsof ik óf zij een ongeluk zou krijgen echt heel maf maar ik móest gewoon weg daar....ik heb echt knallende ruzie gehad met mijn leidinggevende maar het kon me niets schelen....en hier ben ik dan en mijn gevoel had gelijk dat er iets niet in orde was".

De jongen kwam het schuurtje binnen en terwijl hij aandachtig rondkeek zei hij zachtjes..."Anna, liefste, ben je daar?" Anna's hart maakte een sprongetje, hij was daar speciaal voor haar....voorzichtig deed ze een stapje naar voren en de jongen draaide zich om en keek haar liefdevol aan.... "Anna...mijn lief, kom bij me" hij strekte zijn armen uit en zij liet haar hoofd op zijn schouders vallen toen hij zijn armen om haar heen sloot en haar stevig tegen zich aan drukte. Ze wist het weer!!!

Het was Rogier, 18 jaar en de zoon van de baron en opvolger als regeerder van het land, en zij was een boerendochter uit het dorp wat er in de buurt lag. 17 Jaar en gedoemd om een liefdeloos leven tegemoet te gaan omdat haar geliefde zich niet meer met haar mocht inlaten en morgen zou trouwen met een meisje van adel wat zijn ouders hadden uitgekozen voor hem....

Met tranen in haar ogen keek ze hem aan en verdronk in zijn ogen, zijn liefde voor haar was overweldigend en haar liefde voor hem was net zo..... Dit was de laatste avond dat ze samen konden zijn vanaf morgen zou het heel anders zijn. Hij boog zijn hoofd naar haar toe en zijn lippen vonden die van haar , de tranen van verdriet raakten elkaar en een liefdevolle avond volgde waarin ze beide voor het eerst de liefde bedreven.

Wim kon het maar niet geloven, het verhaal klopte gewoon niet. Nuchter als hij was bleef hij maar denken dat ze een grap met hem uithaalde omdat hij er altijd zo over grapte als Anna weer eens vertelde wat ze nu weer had gehoord of had gedroomd... "wacht maar ik speel het spel wel en zal ze aan het einde een koekje van eigen deeg geven....mijn wraak hahaha zal zoet zijn" dacht hij......... Hij kon het niet weten....

Wim had zijn hele plan al klaar , hij zou ze ongenadig terug pakken en ze de stuipen op het lijf jagen, "dachten ze dan werkelijk dat hij hun plan niet doorhad domme vrouwen" dacht hij...

Barbra had Sabine weer een beetje terug gebracht en ze was stellig van mening dat het beter was als ze nog even zou blijven liggen voordat ze in de auto naar huis zou gaan..."doe nou maar rustig aan hé, alles komt goed". "We hadden nooit zoiets stoms als een seance moeten doen dat weet ik" zei Barbra. "Maar we hebben het wél gedaan en nou moeten we een oplossing vinden het gaat anders niet goed, ik ga naar beneden als je je beter voelt dan hoor ik het wel ok meis?" en Barbra liet Sabine beduusd achter op bed....

Beneden hield Tanja het groene licht nog steeds goed in de gaten en Wim had alleen maar oog voor zijn Anna... Het licht wat dichter bij haar in de buurt kwam zag hij niet eens meer, zo druk was hij bezig met zijn plan.
"Zie je het" vroeg Tanja aan Barbra... "het licht het lijkt wel of het over haar heen gaat..., het voelt niet goed hoor het gaat vreselijk mis Barb". Voor het eerst die avond had Barbra een trilling gehoord in haar stem en ze kon niet anders dan beamen wat ze zagen...het licht ging over Anna heen....

Anna en haar Rogier lagen in elkaars armen in het schuurtje toen ze plots een hoop lawaai hoorden dat uit het kasteel kwam. Rogier en Anna schoten omhaag. "O nee dat is mijn vader en zijn mannen ze zijn er achter dat ik weg ben je moet opschieten Anna, kleed je aan en ren zo hard als je kan weg ...Toe snel!!" Het leek wel of Rogier de dood zag aankomen en snel hielp hij Anna in haar kleren en gaf haar nog een laatste kus. "Liefste ik hou van jou met heel mijn hart!" Anna liep vertwijfeld naar de uitgang van de schuur maar het was te laat de mannen waren al zo dicht in de buurt dat ongezien wegkomen er niet meer in zat. Ze zaten in de val....

Wim had bedacht dat het wel een ontzettende giller was als hij Anna van achteren zou besluipen en haar zo zou laten schrikken op die manier zou hij dan toch nog dit spelletje winnen en liet hij voor eens en voor altijd weten dat hij niet in dit soort grapjes zou vallen. De andere 2 zouden het niet in de gaten hebben die waren druk met hele andere dingen.... hij moest lachen en schudde zijn hoofd "hoe dom kan je zijn"dacht hij nog...

De mannen kwamen dichter bij de schuur en Anna liep achteruit naar Rogier "hou me vast Rogier ik ben bang, wat gaat er gebeuren als ze ons hier samen vinden". Rogier gaf er geen antwoord op maar hield haar stevig vast, het uur van de waarheid was gekomen en het zag er niet goed uit.

Heel voorzichtig liep Wim weg van Tanja en Barbra die alleen maar oog hadden voor het groene licht wat nu helemaal over Anna heen zat ... het was zo dik geworden dat je Anna nog maar heel vaag kon zien. Het was hem gelukt en stilletjes was hij al een feestje aan het vieren het was hem gelukt de ultieme grap uit te halen, hij was trots op zich zelf.

"Tanja, vind jij ook dat het groene licht erg vredig overkomt... helemaal niet zo bedreigend als eerst hé, het is net of het dus een liefdevolle Geest is" zei Barbra. Tanja kon geen woord meer uitbrengen en keek alleen maar als gehypnotiseerd naar het licht en de plek waar Anna zat.

Net op het moment dat Wim zijn plan wilde uitvoeren hoorde hij Anna ....."Rogier!!! Rogier Neeeeeeee!!" Het was stil. "Nou was het genoeg", dacht Wim en nam een aanloop om zo Anna omver te lopen en haar te laten schrikken maar voordat hij het in de gaten had was hij al dóór het groene licht heen en was er niets geweest op de plaats waar Anna had gezeten.

MDA Faith en Mystery